Er zijn van die momenten, dat ik denk "Laat me dood neervallen, dan ben ik af van dat alsmaar terugkerende idee, dat ik op het punt sta om de geest te geven." Misschien wat resoluut maar zeker afdoende. De gedachten blijven maar voorbij komen en zolang ze sporadisch in mijn dagelijkse doen weten binnen te dringen is het hanteerbaar. Maar als ze me massaal weten te vinden, dan stokt mijn relativeringsvermogen en gaat de handdoek in de ring.
Het is niet mooi wat dan gebeurd. Iets met honden en droog brood, of net niet. Het is op het eerste gezicht geen punt. Het zijn geen nachtmerrie-achtige toestanden zwanger van Stephen King trekjes, special effects en/of liters nepbloed. Het zijn eenvoudige gedachten, gewoon door de dag heen, allemaal met eenzelfde soort draai: Wat indien als. Je hoeft er geen 200+ voor te rijden op de snelweg, aan een elestiek te bungelen of op de dakrand van een wolkenkrabber te breakdancen. Koffie drinken is voldoen. Zelfs de afwas biedt aanknopingspunten. Worden de bezigheden wat aparter, hecht het enkel beter.
Het slaat dood, waar ik mee bezig ben. Wat dan weer oogt als inleiding, als ik niet oppas. Een vervelend zichzelf versterkend kringetje, waar ik nog steeds geen ander tegenmiddel op gevonden heb, dan het laten uitrazen. Zeg maar doodlopen. Het zijn van die dingen 'waar je mee moet leren leven', maar de gebruiksaanwijzing niet wordt meegeleverd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten