Het principe van de volksvertegenwoordiging is me bekend. Mij is ook bekend, dat na gekozen te zijn, meestal in een mum van tijd verkiezingsharde principes week als boter blijken te zijn. Coalities. Compromissen. Gekonkel. Achterkamertjes en ook eigen belang. Ik kan het bestaan er niet van ontkennen. Zou het ontbreken ervan zelfs beangstigend vinden. MAAR ... als je nu naar het laatste jaar kijkt, vraag ik me toch af, waarom verantwoordelijkheid gekregen politici alsmaar door blijven drammen op een weg, die overduidelijk door steeds minder mensen als de goed weg wordt ervaren. En dan praat ik niet over ideologische verschillen maar over simpele praktische zaken als overlast, bevoordelen, negeren, etc.
Zit iemand als Rutte nou werkelijk alleen het Europese pluche op te schudden om straks zacht te landen? En is dat werkelijk zijn enige of de belagrijkste reden geweest om zoiets als minister-president te worden. Er zijn banen die beter betalen, al moet je daar meestal wel aantoonbare kwaliteiten voor in huis hebben.
Maar 'indien, als' en gaandeweg zie je, dat de mening van de kiezers, zij die je op die plek hebben geplaatst, meer en meer afwijkt van wat jezelf als de best haalbare, meest profitabele, minst ingewikkelde, etc. optie ziet. Waarom dan niet die stap terug en opnieuw proberen om je besluiten met de mening van de basis in overeenstemming te brengen? Angst? Arrogantie? Onkunde? Onvermogen? Als de top niet wil zien, waar de basis dagelijks mee geconfronteerd wordt, heb je volgens mij een probleem. En geen kleintje ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten