Zo'n dag dat de aanwezigheid van anderen me op hinderlijke wijze stoort. Initiatief blokkert, amino treuzelt. Weg. Weg. Weg. Is het enige dat werkt. Zonder beschikbare auto hikt dat ff. Maar daar is altijd nog de fiets en Agnita is ook 'weg'.
Wat het precies is, weet ik niet. Het is een soort van "Laat me met rust!", maar dan zonder dat iemand me iets heeft gedaan. Ja, lastig vallen, maar zonder kwade opzet. Obstinaat gedrag van een op zijn teentjes getrapte kleuter. Onhandig vooral door de moeilijke voorspelbaarheid en de onmogelijkheid om de werklui naar wens weg te sturen. Wat bovendien weinig zou oplossen als de stemming eenmaal ongeslagen is.
Op de fiets dus maar en op het terras van een goedlopend café (sinds 1993...) volgestouwd met randomrunnerachtige machines en andere gokmogelijkheden, mensen schijnen er voldoende geld voor (over) te hebben, het boekrek bestelrijp gemaakt. Koffie erbij en wat van de zon en passanten genoten.
Drukker dan normaal mn qua politie. Oorzaak is de passage van een wielerronde net na het middaguur. Gaat de derde maal worden, dat ik het circus in een paar seconden op tempo 50+ (qua km's) voorbij zal zien komen. Motoren en volgwagens moeten stevig doorrijden om de wielrenners op het vlakke parcour bij te houden. Na de bezembus zelf op de tweewieler gestapt en in omgekeerde richting Coveswaarts getrapt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten