Het is weer zover. Op een dag na deze week de benen onder mijn lijf vandaan gelopen en toch het idee hebben, dat je niks gedaan hebt of tenminste meer had kunnen èn moeten doen. Keukenwerk telt blijkbaar niet mee. Tevreden zijn is een ingewikkeld mechanisme. Alleen opsplitsen in meerdere zelfs en op verschillende terreinen tegelijk aan de slag gaan zou misschien verlichting kunnen geven. Die mogelijkheid is helaas puur theoretisch dus zal ik de onvrede anderszins tegemoet moeten treden. Het is gekomen, dus het zal ook wel weer gaan.
Je merkt dat het fout gaat, als je overal waar je kijkt werk ziet ipv behaald resultaat en werk blijft er nog wel een tijdje. Dat is een vast gegeven. Begonnen bezigheden zijn de prioriteitenlijst afgedaald. Tijdelijk oplossingen beginnen in de weg te liggen. Geplande ingrepen komen de wachtrij niet uit. Etc. Tijd om terug te vinden naar het ritme van 'iets elke dag'. Klusjes rijgen. Bergen afgraven en nwe voorkomen.
Nou, doe me dan nog maar een koffie. Het is goddomme zaterdag, nog geen negen uur en 8º buiten. Het leven begint op z'n vroegst over een uur. Te vroeg voor dit soort misplaatste drukte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten