Bij zo'n bezoek als vandaag komt ergens altijd weer de vrg om de hoek kijken of het me bevalt in Roemenië. Daar kan ik dan altijd volmondig 'Da' op antwoorden, waarna er zelden wordt doorgevraagd. Maar het is zo en dat voor een uiteenlopend aantal redenen. Ten eerste gewoon voor de landelijke rust en ruimte met het in een dal verscholen dorp en het prachtige uitzicht op de toppen van de Karpaten. Maar minstens zo belangrijk is het feit van de taalbarrière. Niet iedereen kan zich zomaar tegen me aan bemoeien. Het is de slotgracht om mijn bastion van rust en privacy. Daarna komen een hoop minder specifieke redenen als honden, tuin, vormgeving eigen huis, etc, etc.
Hoewel belangrijk vertoont de taalbarrière de laatste tijd ook wat scheurtjes. Haarscheurtjes weliswaar maar scheurtjes. Van die scheurtjes die ik ook in huis zie. De gevolgen van de zetting van het gebouw na alle ingrijpende handelingen, oa door de combinatie van oud, bestaand en nwe toevoegingen. Het is geen van fundament af aan opgetrokken, betonnen nieuwbouw en zelfs die zou afhankelijk van de ondergrond zettingsscheurtjes kunnen vertonen.
Gesprekken, tafelgesprekken zoals vandaag kan ik inmiddels meer dan aardig volgen, ook van meerderen tegelijkertijd, maar reageren blijft tot woorden beperkt, waar ik inmiddels soms wel in zinnen zou willen spreken. Het kan nog even duren, maar de kans bestaat, dat ik me daar 'ns tegenaan ga bemoeien en het Roemeens iets gestruktureerder onder de knie probeer te krijgen. Domme buitenlander spelen kan dan altijd nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten