Een artikel dat je een brok in de keel bezorgt. Komt niet vaak voor. Euthanasie bij ondragelijk lijden maar dan psychisch. Daar moet je al stevig voor in je schoenen staan en wil je dan je organen doneren, dan heb je er blijkbaar een probleem bij. Maar dat vond ik niet het aangrijpende deel van het artikel in de VK van vandaag.
Wat er in hakte was zijn beschrijving, het betrof een man, van zijn leven. Het pogen, het steeds weer mislukken, de diepe dalen en de steeds grotere moeite om daar weer uit te kruipen. Geen greep op het leven. Meer vechten dan genieten. En het op het eind allemaal netjes willen doen, dus niet voor de trein springen maar ook z'n psychiater niet in de problemen willen brengen.
Het verhaal lezend besef ik weer een keer, dat het in mijn geval maar allemaal peanuts is geweest, Dat er bij mij wel steeds vooruitgang is geweest al zag ik dat niet altijd zo. Er zijn wat raakvlakken maar daar is alles ook mee gezegd. Bijv. z'n kat die hem al 15 jaar ondersteunt, voort trekt. Dat waren bij mij Sammy en Katrien. Een rol die nu overgenomen is door Snoepie.
Uiteindelijk wel een ziekenhuis gevonden wat de combi wilde uitvoeren en het leven verlaten met de woorden "Het is goed." en een glimlach op zijn gezicht. Ondanks alles wat hij als mislukt zag, heb je wel kracht nodig om zo'n traject vol te houden en tot een goed einde te brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten