Onrustige, ongedurige nacht. De dood en de waanzin op bezoek en eindigend in de armen van de 'eerste liefde' beseffende, dat dat wel knap aan de late kant is om thuis te komen in de armen, waar je nooit geweest bent. Vervolgens vanuit het diepe niets in de realiteit schieten met een kop, die graag nog wat uurtjes ondergedoken zou willen blijven. Zat er niet in. Hondentijd.
De zeven zinnen bijeen scharrelen en tussen de klamme -letterlijk- lappen uit. Op de een of andere manier krijg ik steeds meer de indruk, dat dat hele zwikkie gerommel met mezelf met elkaar verweven is. Er zijn rustige, normale of misschien wel abnormale momenten en momenten waarop het in het lijf en tussen de oren hommeles is. En als het hommeles is, is het ook allemaal hommels en vaak goed ook.
Het principe van alles heeft met alles te maken is me bekend, maar zo letterlijk hoef het nou ook weer niet. Ik ben meer voor alles op z'n tijd. Dan een beetje van dit. Een andere keer een beetje van dat. Stukken overzichtelijker èn hanteerbaarder. Zou toch zo leuk zijn, als je niet alleen eens iets gevraagd zou worden, maar er ook iets mee gedaan zou worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten