De dagen blijven fris (-7º) en mistig. Het heeft wel wat. Behalve het prachtig gewitte landschap heeft het ook iets intiems. Afgesloten van de wereld, voor zover je dat zelf zou willen. Weggedoken. Verstopt achter een dik gordijn. Een gordijn waar het onverwachte achter vandaan zou kunnen komen. Een kudde schapen is nog het minste. Ruimteschepen. Dinosaurussen. Een duikboot op wielen. Wat verder dan 100 m van je vandaan is, hoor je misschien nog maar zie je niet meer. Hoe langer het duurt hoe onwerkelijker het idee van een wereld achter de mist wordt. Straks trekt ie op en is er niks meer. Geen straat naar de hoofdweg, geen Agnita, enkel wildernis. Krijg ik eindelijk mijn beren en wolven te zien, mag ik hopen.
Hoe zou het dorp reageren? Hoe zou het zich organiseren. Wie neemt het voortouw? Wie klaagt bijvoorbaat al jammerlijk? Wie probeert direct een slaatje uit de situatie te slaan? Zijn het de vrouwen die het hoofd koel houden? Ontwaakt in het mannelijke deel een sluimerend oerinstinct? Wie trekt er op uit? Hoe gaan de verslagen bij terugkeer? Wat zullen de eerste tekorten zijn en hoe zal er op gereageerd worden?
Geen telefoon, geen internet. Een halve tank diesel. Geen weet of er voorbij Agnita nog iets van de oude wereld bestaat. Sibiu? Boekarest? Roemenië? Europa? Wat is gebeurd? Wat is er nog? Hoe kom je iets te weten? Zometeen eerst maar eens melk halen bij de Penny ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten