Je kunt voorgevoelens mislopen en je kunt het voorgevoelde ook van kilometers ver zien aankomen. Dat laatste gebeurde gisteren na het stukje over de winterpiek. De grond brokkelde onder mijn voeten vandaan. Het lukte me om de lunch er nog net doorheen te trekken. Daarna ging het steil bergafwaarts. Geen zin ook om er tegenin te gaan.
De hele ochtend al het idee, dat ik niet op temperatuur wilde komen. Van die subtiele rillingen, die eigenlijk geen naam mogen hebben maar onmiskenbaar aanwezig zijn. Dacht eerst dat het een inleiding was op de zoveelste 'aanval'. Maar die bleef uit. Na de lunch het bed in gedoken en een paar uur van de wereld geweest. Minder moe op, maar met een stemming om te schieten. Niet het moment om me tegen de wereld aan te bemoeien. In mijn cabine gestapt, de motor gestart en de baan opgegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten