Weer een doos! Maar een persoonlijk getinte. Dat ruimt anders, minder makkelijk op. Meer de neiging om het toch maar te bewaren, terwijl je vrijwel zeker weet, dat als het in de doos blijft, het er ws nooit meer uit zal komen incl. de herinneringen, die er aan kleven en tot leven komen, omdat je het in je handen neemt.
Rekeningen van hotels, visite-kaartjes van restaurants, een enkele brief, volgeschreven kaarten, Cd's met foto's, ga zo maar door. Een afgesloten verleden probeert zich uit z'n opbergplek te wringen. Links of rechts, vuilnisbak of opslag, geen tussenweg. De doos is leeg, dus de eerste slag gewonnen. Nu zien waar ik met de overblijfsels naar toe ga. Werkt anders dan bij de kluszooi. De afschuifplek daarbij is duidelijk.
Mijn 'bureau' mist opbergplek. Boekenrek, Cd-rek, soit, maar niks voor het kleinere, meer solistische spul. Lades, ik heb ineens een intense behoefte aan lades. En dan niet van die hoge gevallen, maar niet meer dan ergens tussen de 5 en 10 centimeter hoge lades. Klein grut lades.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten