Zes uur wakker, fit, zelfs met een vleugje enthousiasme, maar vond het van de gekke om al aan de dag te beginnen. Half negen de reprise. Moe. Hoofdpijn. Bijna nog te beroerd om mijn ogen op te slaan. Wat miste was de onrust, het opgejaagde gevoel. Integendeel, een en al rust. Kon me zo laten gaan in een weldadige leegte. Meditatief ochtendmomentje. Doe mij maar een beetje enthousiasme zo aan het begin van de dag.
Weer te laat om de honden los te laten. Wel gedaan, wetende, dat het mijn ochtend tot een nietigheid zal laten krimpen. En wat is de dank? Geen van de dames is mee teruggekeerd op de binnenplaats en dat terwijl de simpele broer van een dorpsbewoner buiten loopt met een stel schapen. Gelukkig hebben de dames daar nog nooit interesse in getoond als ze gezond en in kudde liepen. Dat wordt weer roepen, afwachten of zoeken.
De rust is er niet door verloren gegaan. Misschien moet ik het 'bedachtzaam' noemen of gewoon sloom. 'Zondags' kan ook. Hoewel, dat is meer hangerig. Zo voelt het niet. Het is als een schildpad op de 100 meter sprint en dan mn het wachten d'rop, dat het dier de finish passeert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten