Trekken, duwen, slepen of hoe was het ook weer? Dat is misschien wel het vervelendste aan deze hele situatie, dat ik helemaal leeggetrokken lijk. Natuurlijk qua energie, maar ook motivatie, enthousiasme, relativering en zingeving, om er een paar te noemen, zijn zoek. Het kost een paar dagen voordat alles weer enigszins op niveau is.
Met zo'n klap eens in de zoveel weken schiet het niet op met in een ritme komen en op zoiets als een 'flow' kunnen overschakelen. Dan is het iedere keer weer opnieuw beginnen als het net lekker begint te lopen. Dat maakt, dat ik me af en toe verdenk van zelf-sabotage. Verzet. Weerstand. Maar een dergelijk heftige lichamelijk reactie getriggerd door een psychische dwarsligger of barricade lijkt me anderzijds te ver gezocht.
En wat zou in een dergelijk geval ditmaal de trigger zijn geweest? Het ophangen van de Tv? Stel 'Ja' wat zijn dan de triggers in al die andere gevallen geweest? Niks wat me bijgebleven is. Dan lijkt het me stug dat het dergelijke reacties teweeg weet te brengen. D'r zijn ook geen actieve links met het verleden. De dood is voor de afwisseling eens niet van de partij. Nee, in die hoek moet ik het niet zoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten