Als je zo vies en vuil van het maaien uit de tuin komt, voelt het aan alsof je als een beest te keer bent gegaan. Dat valt wel mee. Er is wel werk gedaan en dat valt niks tegen. De tuin weer ff tussen het onkruid vandaan gehaald. Het fijne werk moet nog. Maar bij de eerst blik denk je nu niet meer aan een verwilderd weiland. Je ziet dat er ooit iets van een tuin begonnen is. Misschien had ik me beter op het punnikken kunnen gooien dan zonodig met een tuin beginnen. De tuin is als huishouden. Het is nooit af. Er is altijd wel iets wat (weer) kan. En als je niet uitkijkt loop je te poetsen wat niet vuil is. Dan ben je er helemaal 'an'.
Tijd voor een switch. Van beulen naar bikken. Jammer dat het koken niet al gebeurd is. Misschien een verse tuinbonenrisotto? Ja, leuk. Voordat ik al die benodigde bonen heb gedopt is mijn trek lang en breed vergaan. Die is meestal al twijfelachtig. Daar hoef ik geen uren tegen aan te gooien omdat voor elkaar te krijgen. Iets snels graag en dan zie ik dat ik vanavond iets meer liefde op het bord krijg. Prioriteiten zijn hinderlijkheden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten