Het is tegenwoordig iedere ochtend alsof ik onder een steen vandaan moet komen en dan geen puimsteen. Altijd vroeg wakker, te vroeg om op te staan. Val vervolgens weer in slaap, diepe slaap en wordt dan ergens tussen 7 en 8 weer wakker. Tenminste ik open mijn ogen en neem de slaapkamer waar. Daarmee ben ik het bed nog niet uit.
Het is al een kleine eeuwigheid dat het opstaan 's morgens geen zwierig vlotte zwaai meer is. Nu lijkt het echter nog een stap verder in de weinig zwierige richting te gaan. De eerste blikken zijn slechts verkenners, die bij de eerste de beste gelegenheid weer schielijk achter de oogleden verdwijnen. Hup, terug in de coulissen. Er volgens meerdere van zulke pogingen voor een eerste beweging geduid zou kunnen worden als een aanzet tot het verlaten van het bed. Maar je moet het dan wel willen zien.
Moet ik na al het gedoe rondom mijn nachtrust nu blij zijn, dat mijn slaap zo diep, zelden meer verstoord en onwillig is bij het beëindigen? Is het een goed teken of deugt er iets niet? Oud en versleten of aangetast en gebrekkig? Het leven is hoe dan ook tanende. Niet dat ik daar vanochtend direct mee bezig was. Deze schiet mee nu op voorspelbare wijze tussen de regels door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten