Rare gewoontes. Weer iemand in 'ons deel' van het dorp overleden. Dat is niet raar. Man was 80 en zolang ik hier ben, zag die er nooit erg lekker uit. De laatste twee jaar zelfs nooit meer gezien. Het rare is, dat ik voor het eerst in vijf jaar de luiken van dat huis aan de straatkant open zie. Meneer ligt natuurlijk in de 'nette' kamer en daar kom je eigenlijk maar één keer, nl als je in de kist ligt. Een onzinnig gewoonte hier te lande.
Haast iedereen in de dorpen mn in de wat oudere bouwsels woont half ondergronds in bedompte, kleine ruimtes onder een deel van het huis met grote, ruime en vaak hoge(re) kamers, volledig gemeubileerd, waar men zelden of nooit komt. Vaak ook met een aparte ingang. Als je er niks meer aan hebt mag je er een paar dagen liggen. Tijdens en daarna, zeker in deze tijd van jet jaar, is het stevig luchten, waarna ramen en luiken weer dichtgaan in afwachting van het volgende sterfgeval.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten