Met een wazig hoofd en op wankele benen een poging tot normaliteit ondernemen. D'r zijn mensen die hele gesprekken kunnen voeren over hun klachten, symptomen en behandelingen. Ik kan me een gesprek herinneren van een clubje mannen, allemaal zo op het oog een stuk ouder dan ik, in het café-restaurant Elisenbrunnen in Aachen. We zaten er net naast en naast alle kwalen die over tafel gingen hadden ze overduidelijk last van een zekere mate van doofheid. Dat is aan mij niet besteed. Je hebt saai, saaier en gesprekken over iemands gezondheid.
Doen alsof niks aan de hand is het andere uiterste. Het is al eens beter gegaan en het gaat ook nog ff duren voordat het weer zover is. In de tussentijd er maar het beste van maken, niet dan? Het weer werkt mee. Het prachtig zomerse weer maakt ff een pauze. Alles is weer zeiknat. Buiten kan wel een dag of wat zonder mijn aandacht. En dat komt goed uit. Zoveel aandacht heb ik niet te bieden. Het meest gaat ff naar mezelf. Egoïstisch? Het zij zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten