Nou, weer een dag. Het kan niet op. Wat moeten we nu weer? Een kopie van gisteren? Een sjabloon voor morgen? Het is zonde van de tijd maar soms, zoals vandaag, zou ik dagen gewoon aan me voorbij willen laten gaan. Slechte bui? Neuh, niet bepaald. Gewoon niks waar ik voor uit bed zou komen ware het niet dat ik er al, dank de honden, uit ben.
Een dag in bed blijven liggen zonder dwingende reden. Wanneer is de laatste keer geweest? Ver, ver in mijn verleden. Het beeld is al aangetast door de tijd, verweerd, vrijwel vervaagd. Het is eerder fantasie dan herinnering. Het moet ergens in de tijd aan de Eykmanlaan zijn geweest. Dan praat je toch over bijna veertig jaar geleden. Klinkt als een onderdeel van mijn memoires. De plek waar ik in Utrecht het langst gewoond heb. De weg naar het centrum en terug zou ik nog met mijn ogen dicht kunnen afleggen. Meestal korter op de heen- dan op de terugweg.
Maar laat ik het verleden lekker rusten, de waan van de dag moet getackled. Ik ga me, muv de was niks voornemen. Wat ongetwijfeld gaat betekenen, dat ik het grootste deel van de dag in de keuken zal staan. Sleutelwoorden zijn 'bonen' en 'soep' en dat niet gecombineerd en natuurlijk 'opruimen' en 'schoonmaken'. Waar je je als wonderlijk schepsel van de evolutie mee bezig moet houden .... in feite een schande. Gisteren bedacht ik nog, dat hoe banaler de dingen zijn die je doet des bizarder ze in feite zijn. Vrees dat daar een kern van waarheid in zit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten