Zondag .... zo'n bijkomdag is het niet altijd. Van de 'pas op de plaats' schiet je soms in de reflectie-stand en voordat je het weet zit je aan de voet van een enorme berg, ziet overal beren om je heen en voelt je alsof je de begrafenisondernemer vergeten bent te bellen. Nu is dat laatste enigszins overdreven. De rest is al meer dan voldoende om je houvast te verliezen en je stemming in een rotvaart in een ravijn te zien verdwijnen.
Vooralsnog is de boel bij elkaar gebleven en kijken we met z'n alle meewarrig naar de berg voor onze neus en vrgn ons niet voor het eerst af waar het mis is gegaan? Een vrij zinloze vrg maar het riedeltje steekt met regelmaat z'n kop op de laatste tijd. Met het aanwijzen van een schuldige draai je de tijd niet terug. Neemt niet weg dat een hoop tijd verloren is gegaan en dat verlies op de een of andere manier steeds voelbaarder wordt. Kan me anders niet verklaren waarom het zo blijft opspelen.
Frankrijk is de game changer, spelbederver geweest. Toen is een verkeerde afslag genomen, maar wat schiet ik achteraf op met die kennis? Je leert, hè? Oei, wat heb ik geleerd en vooral wat heb ik er aan? Niks. Ik zal die fout nooit meer maken, alleen al omdat een leven daar te kort voor is. Maar ik voel me ergens gewoon bestolen. Een onprettig gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten