Eerst weet je het zo net nog niet, dan twijfel je tegen beter weten in en tenslotte kun je niet anders dan 'm zien aankomen. Zo'n dag die het halverwege voor gezien houdt. Die niet meer voor of achteruit wil. Waarop je je afvraagt waar je in godsnaam mee bezig bent, of erger nog, aan begonnen bent. Sta je in de tuin het gisteren gemaaide gras op te ruimen en wordt je bestaansbesef ff onderuit geschoffeld.
Heeft niks speciaal met de tuin te maken, al is het op de keeper beschouwd soms wel een hopeloos ogende bezigheid. Het had net zo goed een uurtje eerder de afwas kunnen treffen en daar valt, behalve de niet-aflatende terugkeer, weinig hopeloosheid waar te nemen. Ik ben d'r met mezelf niet uit of ik de Neanderthaler moet benijden, maar het vaak de hemel in geprezen bestaan van tegenwoordig is nou niet bepaald zalig makend.
Het is een permanent draaiende houden van een rad voor je ogen. Het is niet meer dan het beste ervan maken en dat dat nu als makkelijker wordt ervaren dan in gepasseerde eeuwen en langer geleden is daar niks meer of minder dan een onderdeel van. Daarbij mist inmiddels meer en meer het contact met de biologische basis en verbazen me in dat kader de oprispingen van het moment nauwelijks. Men weet van gekkigheid niet meer op welke manier men er het beste van moet maken.
Zover laat ik het niet komen. Gewoon doorgegaan en langzaam trokken de barsten in het zorgvuldig opgebouwde beeld weer dicht. Te banaal voor een champagne-moment, maar een glaasje lust ik er wel op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten