Gisteren in de tuin wel de wereld ff kunnen vergeten maar niet mezelf. Daarbij word ik mn van de wereld van vandaag een beetje depri en erger me hooguit aan mezelf, omdat ik dat niet langs me af kan laten glijden. En dat terwijl ik geen enkel invloed op de actualiteit heb. Ik kan emmers onkruid verwijderen, daar wordt mijn tuintje ordelijker van maar het verandert niks aan het circus in Brussel, de waanzin van BLM of het getrut van lhbtiqap(et)c'ers.
Tijd voor een hoge muur rondom nummer 13? Met corona-sluis en wachttorens met robotgestuurde snelvuurwapens. Alles wat over de muur ipv door de poort wil wordt van de muur geknald. Ik wil mijn rust en vooral in mijn hoofd. Dat dan af en toe een mitrailleur te keer gaat, maakt me niks uit. Moet wel iets bedenken voor het ruimen van wat van de muur valt. In het begrafeniswezen noemen ze het 'Resomeren'. Denk aan de scene met Harvey Keitel in Pulp Fiction, mn als hij constateert dat de vrouw, die hij 'oplost', nog niet dood is. Misschien is de huidge dorpse setting niet de meest ideale voor deze aanpak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten