Meters, kubieke meters maken en het gevoel hebben, dat het niet opschiet. Het splijtmachien doet waar het voor bedoeld is. Het blijft wat zoeken met de twee-hand bediening. Werkend in je eentje is het in elk geval vrijwel geheel onmogelijk om met je vingers daar te zijn, waar ze niet moeten zijn als de machine beweegt. 16 ton splijtdruk kijkt niet op een vingertje meer of minder. Ik snap het maar het weer terug omhoog gaan had wat mij betreft een automatisme mogen zijn. Een automatisme wat je dan wel weer moet kunnen onderbreken. Maar druk bezig geweest. In de ochtend, 's middags in de volle zon en na de hondenronde en ik ben nieteens op de helft.... Dat valt tegen. Niet dat ik het met het handje sneller had gedaan. Zeker weten van niet. En als, dan was ik geradbraakt geweest en dat ben ik absoluut niet. De kans op een tennisarm is groter dan die van spit in je rug.
En alles weer opgeruimd alsof niks is gebeurd. Dat mag een klein wonder heten. Het gespleten hout weggestapeld. De machine weer in de schuur gezet. 250 kilo is niet niks. En alle splijtrommel en zooi die onder het gestapeld hout vandaan kwam netjes bijeen geveegd en weggewerkt. Als ik eerlijk ben, sta ik versteld van mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten