Na al de gedane moeite om weer wat geloof in een vlotte voortgang te krijgen, is het verbazend hoe snel zoiets weer kan verdwijnen. Als sneeuw voor de zon is er niets bij. Ontgoochelend. Ontmoedigend zelfs, mag ik wel zeggen. Achterstand oplopen terwijl je druk doende bent om achterstand in te halen. Het drie passen vooruit en twee terug principe. Ging het te vlotjes? Je zou het bijna denken. Mij ontgaat alleen wie er baat heeft bij een vertraging van het tempo. In elk geval ik niet. Zou niets of niemand anders weten, waarmee we het maar weer op het toeval en/of de aldoor dwarsliggende omstandigheden gooien.
Maar goed, met een beetje geluk mogen we morgen weer een poging wagen met het begin van een volgende étappe. Al een stuk gereden met de truck, daar moest ik gisteren niet aan denken. Een computerspel als graadmeter. Bij de tijdser kan nauwelijks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten