Zwarte kanten steken de kop op. Weet niet of ik daar iets mee wil. Dat ze er zijn, verbaasd me niet. Heb in mijn leven met regelmaat mensen onder de grond gewenst. Gelukkig is daar nooit daadwerkelijk iets van terechtgekomen, afgezien van een paar min of meer voorspellende momenten. Dat was geen wens maar een constaterig. Tegenwoordig hoeven de betrokken ook niet direct dood. Dat levert niet genoeg voldoening op. De behindering van het tot op heden geleide leven doet stukken meer deugd.
Heb er een ideaal slachtoffer voor, maar tot vandaag nooit iets over bedacht. Vandaag rollen de scenario's de een naar de ander uit mijn mouw. Invaliditeit is natuurlijk makkelijk, maar het kan stukken subtieler. Zoek naar de zwakke plek en sla daar toe! Ik heb de nodige ervaring op het terrein van tegenslagen. Het mag niet teveel moeite kosten om een dodelijke (figuurlijk dan) cocktail samen te stellen. Helaas komt het niet verder dan wensen. Of zou ik het eens met een poppetje en naalden proberen. Ws te nuchter voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten