Als je zelf al niet zoveel doet valt het op, hoe rustig het dorp is. Geen (nog geen?) dagelijks heen en weer van de koeien, paarden en geiten. Bijna geen auto's buiten de forensmomenten. Af en toe een tractor. Zelden een ziel op twee benen. Vandaag iets van een uur voor het huis gezeten, wat sowieso al erg lang niet gebeurd was, en welgeteld 3 auto's en 2 tractoren voorbij zien komen en twee buurvrouwen snel van het ene naar het andere huis zien glippen. Verder een hoop duiven en mussen, wat zwaluwen en een passerende ooievaar.
Geen idee op welke manier deze weken in het geheugen worden gegrift. Druk op 'Corona' en dan komt ...... weinig concreets. Het is allemaal wat meer van het ongewenste en wat minder van het gewilde. Marge werk. Net genoeg om je op het moment zelf over de verwonderen of aan te ergeren. Of het voldoende is om bewust geregistreerd te worden, betwijfel ik. Wat blijft hangen zijn de grote lijnen. Het feit van de noodtoestand. Gebeurt tenslotte niet ieder jaar. Maar de details? Nee. De dagelijkse cijferriedel maar niet de aantallen. Misschien moet het memorabele deel nog komen. Het herstel (of niet) van de economie cq het leven en de consequenties daarvan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten