Ik loop achter. En niet zo zuinig ook. Niet dat het wat uit maakt. Het zit in de categorie "Hé, de zon schijnt.' of 'Shit, het regent.'. Je hebt sterke en minder sterke mndn. Dit wordt een nog mindere mnd. En waar praten we dan over? Over niks. Nieteens over of het meer of minder dan 100 bijdrages worden, want die gaan we ondanks alles op de sloffen halen. Is dat het doel. Nee. Het gaat om het gevoel.
Het gaat om het slome. De stilstand en de wereld je links en rechts zien inhalen. Om de reet die wel wat peper kan gebruiken. De wil die voortdurend aangeduwd moet worden. Ok, ok, ok. Het was geen week om over naar huis te schrijven maar in feite was dat enkel een gradatievergroting van wat altijd al een niet onbelangrijke rol speelt. Duwen en trekken. Is het paard dood of wil het gewoon niet? Willen, moeten, kunnen. Het aloude trio.
Het moet allemaal weer van ver aangedragen, met de haren erbij gesleept worden. Ergens in die lijn zit een dood punt. Passeer ik dat in de verkeerde richting, dan is het in feite een kwestie van weer helemaal opnieuw beginnen. Het drie passen vooruit en 20 terug. Energie foetsie. Motivatie wieberen. Structuur zoek. En dan mag je weer. Puzzelen is leuk maar steeds weer opnieuw beginnen zonder dat totaalplaatje te realiseren, gaat op den duur knap vervelen. 'Mens erger je niet' in het echie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten