Overtrokken?

 Truckeren is het niet. Koken is het niet. Slapen is het voor zolang het duurt. Nu is het weer tijd voor de honden. Het lijkt zowaar op een normaal verklungelde dag. Het idee, dat je, nog net een stapje verder, permanant afhankelijk bent van derden voor simpele zaken als aankleden, toiletbezoek en wassen is me een gruwel. En dan lees je in de volkskrant "Waar is de woede over het coronadrama in onze verpleeghuizen?". De kop, meer niet, maar welke drama aub?? Van oude mensen de dingen die voorbij gaan en dan iets minder dramatisch?

 Mensen overlijden nu eenmaal en bij de oude versies gebeurt dat iets regelmatiger dan bij hen, die minder jaren gegaan zijn. Het aantal dat daarvan in hun slaap overlijdt is verwaarloosbaar. Het is altijd wel iets dat een handje helpt. Alzheimer, kanker, hersenbloeding, griep, hitte en nu een onbekend cq nw virus. Waarom moet er ineens woede over zijn? Omdat het d'r wat veel ineens zijn en/of het verhaal gedramatiseerd wordt? De betrokkenen misschien al eens gevraagd of ze er in feite niet gewoon vrede mee hebben? Met het idee dan. Als ik aan mijn moeder denk, was die het al een paar jaar voor het feitelijke vertrek uit het leven zat. De vergeetachtigheid, het haast permanent slapen, het onvermogen om de deur uit te gaan, het niet voor haarzelf kunnen zorgen etc.

 Het is weer zo'n verhaal wat nu groter gemaakt wordt dan het zou zijn geweest bij een meer naamloos (griep-)virus. Bijna iedereen vindt het nodig om de situatie voor zijn of haar karretje te spannen. Soms blijft het bij een opgetrokken wenkbrauw, soms verklaar ik de sukkels voor gek en soms moet ik bijna kotsen. Er zit weinig tussen dat hout snijdt.