Zò, da's heftig wakker worden. Zoiets als een espresso op je nuchtere maag. Direct maar in de benen? Noah, niet overdrijven. Vandaag verder met het laatste stukje afwas van de Paasvoorbereidingen en zijn we wat dat betreft terug bij de tijd. Daarna de tuin. Koken heeft nog geen plek in het regulierere dagverloop. Het is, dat ik 'verstandig' ben, anders zou de broekriem zo nog een gaatje strakker kunnen.
Ik vind de tijd nu in feite 'unheimlicher' dan toen een paar weken geleden de hele heisa werd opgetuigd. Het is nu duidelijk dat iets goed fout is en het is ook duidelijk dat er geen ruk aan gedaan kan worden. Het is het overzien van een slagveld, waarvan je weet, dat het bezaaid ligt met mijnen en 'ergens' de, een vijand zit. Terug kan niet. Achter je is een afgrond. De enige mogelijkheid met perspectief is vooruit en anders is het op je plek blijven zitten. Voorlopig blijf ik zitten. Hoelang kun je zoiets volhouden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten