"Weer een prachtige dag" was mijn aanzet vanochtend en daar is het bij gebleven. De dag is stug doorgegaan, dat kun je zo hebben met dagen, en het blog had het nakijken. Van het een kwam het ander en het blog zat er iedere keer naast. Zelfs of ook de actualiteit is er bekaaid vanaf gekomen. Niet dat er zoveel veranderd zal zijn in een dag. Weer doden. Weer besmettingen. Het hele leven ligt plat. Zelf de oorlogen zijn er voor het moment mee gestopt. Dat het kan. Zou iets schokkends gebeurd zijn, zou het hoe dan ook wel tot me doorgedrongen zijn.
Nu niet. Spitten en fikkie stoken heeft als enige geteld. In de linker stapel sloophout tekenen zich de contouren van een bres af. Een bruggehoofd. Selecteren natuurlijk. Wat nog bruikbaar is oa voor het gemakkelijk maken van aanmaakhoutjes, waar spijkers uit moeten en wat gewoon nergens anders goed voor is, dan direct aan de vlammen geofferd te worden.
Over tempo wil ik het niet hebben. Waar het om gaat is, dat er beweging in zit. Nog steeds. Het gestage is de drijvende kracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten