De dag waarop ik vijf jaar geleden Roemenië ben binnen gereden met twee grote honden en drie gekiste katten, op weg naar een leven waarvan de beeldvorming nog uit duizenden losliggende puzzelstukjes bestond. Ook toen sneeuw. En vrachtwagens die bergop sneller wilden dan waar mijn volgeladen Peugeot toe in staat was. Ergens tussen de grens en Cluj overnacht. Vagelijk staan me de beelden bij van de reis van Frankrijk naar mijn nwe leefplek.
Een vele malen ingrijpender reis dan toen we van Utrecht naar Frankrijk verkasten. Toen dachten we alles te weten en op alles voorbereid te zijn. Nu wist ik weing en dan nog vijf extra levende wezens op sleeptouw, die ik ongevraagd de verplaatsing aan deed. Als ooit van 'roer om' sprake is geweest was het de ongewisse rit naar Roemenië wel.
Naast mezelf is Snoepie de enige overlevende nog waar ik het verhaal mee zou kunnen ophalen. Inmiddels 12 jaar en nog steeds, voor mijn gevoel, vol verbazing over wat hem allemaal is overkomen. Ook ik heb soms het idee, dat ik nog steeds onder weg ben en niet aangekomen. Klinkt zweverig, maar zo is het niet bedoeld. Ik ploeg, ik zaai in de wetenschap (vrees?) dat ik nooit zal oogsten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten