Paaslam ontleed in hapklare brokken. Ik wilde een kilo vlees en veel meer is het volgens mij niet geworden en dan was het geen kleine jongen. Ja, jongen, want meisjes treft dit lot niet. Tot mijn verbazing zag ik om te beginnen, dat het een heel lam was. Wat moet ik in Godsnaam (het is Pasen!) met een heel lam. Geen plek in de vriezers, geen zin om twee weken lamsvlees te eten.
Al vier jaar of zo verwerk ik een halfje. Meer dan genoeg. Aardig naar de familie toe. Etc. Maar nee, de familie heeft anders besloten en daarvoor maar bedacht, dat ik blij zou zijn met een heel lam. Altijd weer ergerlijk als mensen denken voor jou te kunnen beslissen. De laatste, die ik dat eeuwen geleden afgeleerd heb, is mijn moeder. Maar hier komt dat euvel weer met regelmaat om de hoek kijken.
En natuurlijk is er een mouw aan te passen. Altijd wel iemand die dat overbodige halve lam wil hebben, maar daar gaat het niet om. Het punt is, dat ik er ongevraagd mee geconfronteerd wordt. Het is als Mariana in de supermarkt, die weet ik wat allemaal wil kopen, maar ik het ben, die er kokend iets van moet weten te brouwen. Overleg dus graag. Of beter, aan mij over laten en gewoon doen wat afgesproken is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten