Op het terrein van de financiële Noord-Zuid discussie in Europa nav de corona-toestanden ben ik gelukkig niet de enige die Zuidelijke pogingen om gratis geld los te peuteren wel erg doorzichtig vind. Na Italië en Frankrijk vandaag ook een stuk in de krant, een interview, met de Spaanse minister(es) van economische zaken. Ook zij doet weinig anders dan pogen om de onverholen vrg om gratis geld te verhullen Wat diplomatieker dan de Italiaanse aanpak, maar het komt op hetzelfde neer. Ineens is het voorbestaan van de unie in het geding als het Noorden niet over de brug komt. Vreemd genoeg waren ze voor dat argument niet zo gevoelig toen het op bezuinigen en het terugdringen van het begrotingstekort aankwam.
Een andere onderwerp begint inmiddels meer aandacht te krijgen. Ik heb het me zelf al meermaals bedacht. Schuif het steeds weer aan de kant. Het is kiezen en dat zonder zicht te hebben op de afloop van wat nu het leven beheerst. Gaan we voor het in leven houden van een paar oudjes, ff kort door de bocht geformuleerd, of kiezen we voor het veilig stellen van een goede toekomst voor de jongere generaties? Welzijn tov economie. Momenteel wordt de economie voor de massa wereldwijd geofferd voor het welzijn van relatief weinig mensen.
Hoelang is dat vol te houden? Wat 'verdienen' we ermee als straks een hoop mensen werkeloos zijn, bedrijven failliet en de geldeconomie misschien wel terug in de tijden van de grote depressie. Stoppen we dan oma een miljoentje toe om haar brood te kunnen betalen en zeggen, al schouderkloppend: "Zie je wat we allemaal voor jou over hebben gehad?"
Het is koffiedik kijken, maar onmogelijk is het niet. Maar dan de andere kant. Waar trek je een grens? 60? Dan ben je tegenwoordig niet eens gepensioneerd. Heb je je hele leven alleen maar gewerkt en belasting betaald. 65, hetzelfde verhaal. Zeventig dan? Heb je misschien net je draai gevonden in je baanloos bestaan. Oké, we doen 80. En dan? Nwe heup wel, griep ook maar corona niet? Het doet me denken aan een oom van me, die een eind in de tachtig nog wel een levertransplantatie wilde om zijn verkankerde oude versie te vervangen. Toen hebben de geneesheren hebben -ongetwijfeld omkleed en netjes- gevraagd of ie gek was. De kans dat hij dat zou overleven was niet zo bijster groot. In feite geldt hetzelfde voor een IC-opname voor corona bij dezelfde leeftijd. Je moet dan als mens zelf bedenken "Oké, dit was het". Dat past niet meer in deze tijd, waarin mensen bijna het recht claimen om niet dood te gaan.
Ondertussen vrg ik me mn af hoelang deze 'vrijwillige quarantaine', of hoe je het ook moet noemen, nog gaat duren. Net een punt achter het geëmmer met 3/5 van mijn familie gezet, maakt de corona toestand dat van opveren nauwelijks sprake is. Ik ben hier ergens de datum 15 mei tegengekomen. Dat zijn nog 6 weken te gaan. Ik weet niet of mijn kleine teen voldoende enthousiasme herbergt om in die weken uit te putten. En als dat een te optimistische inschatting is en het nog langer gaat duren??? Het gaat een raar jaar worden of wordt het een raar decennium?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten