Vrij van iedere vorm van verplichting behalve belasting betalen, en dat gelukkig maar met mate, en wat zelf opgelegde versies en toch blijven momenten van rust een zeldzaamheid zoals vanavond gezeten bij het vuur. Om te beginnen al de moeite genomen om een gemakkelijk stoel naar het eind van de tuin te slepen en vervolgens het vuurtje nauwelijks een blik waardig te gunnen. Wegzakken in mezelf. Dichtvallende oogleden. Een soepele, niet gejaagde ademhaling. De wereld om me heen buitensluiten èn de gedachtenwereld laten stil vallen. Het kan, hoewel de laatste stap me maar zelden is gegeven.
Af en toe een ooglid optillen ter controle van de voortgang van het vuur en de geruststelling dat de wereld nog steeds gewoon de wereld is. Sissi wil aandacht en springt om mijn schoot. Ik ga daar niet op in, waarop zij een paar rondjes draait en zich neervlijt. Hernieuwde rust. De hond van de buren geeft het blaffen naar mij op. Ergens blaten een paar schapen. Nog geen koekoek gehoord. De gedachtenwereld komt in beweging, de rust gaat dit verliezen. Alles bij elkaar misschien een half uurtje gehad. Kort maar nou niet bepaald krachtig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten