1 April, -9ºC, 5 cm sneeuw, zon, strak blauwe lucht. Geen grap! Over een week boven de twintig in de plus. Beter nu dan in de tweede helft van april. Dan zou het een slachtveld zijn in de tuin. Nu kijk ik vol verwondering naar een landschap dat voor de tweede maal in korte tijd mijn tijdsbesef door elkaar woelt.
Belangrijke dag. Behalve het eerste lustrum van mijn permanente aanwezigheid in Roemenië ook de dag, waarop ik een streep onder het grootste deel van mijn directe familie zet. Voor de tweede keer en ditmaal definitief, zonder kans op toekomstige, onvermijdbare contacten, al is het maar op afstand. Geen ouders meer, geen erfenistoestanden meer. Het rottende deel kan rigoreus weggesneden worden. Eindelijk! Een frustratie minder en een niet onbelangrijke ook.
De flarden die de afgelopen dagen door mijn hoofd zijn gegaan mbt het gebeuren indikken en samenvoegen tot een laatste schrijven aan hun advocaat, die weinig beter is. Soort zoekt soort, ook in deze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten