Sodeju. In de tuin bezig grijp ik naar mijn kontzak, de linker, om te kijken hoelaat het is. Helaas geen telefoon. Dat komt wel vaker voor, dan heb ik 'm binnen laten liggen. Veel mogelijkheden zijn er dan niet. Naast de Pc of op de plee. Op geen van beide plekken een telefoon te zien. Ok, dan in de keuken. Ook niet. Nu wordt het penibel. Dit wijkt af van het normale patroon.
Ineens schiet me iets van de ochtend te binnen, wat maakt, dat ik het niet onmogelijk acht, dat ik het ding door de plee heb gespoeld. Een tamelijk onwaarschijnlijk maar niet onmogelijk scenario. De hartslag schakelt een tandje bij. Voor de zekerheid maak ik het zoekrondje nog een keer. Iedere keer als de telefoon niet is, waar hij redelijkerwijs had moeten zijn, neemt hartslag en bloeddruk toe. Ik krijg het warm. Zou het werkelijk? Zou ik zo stom zijn geweest? De vrg "Kan het überhaupt?" krijgt geen kans om de aandacht naar zich toe te trekken.
Ik loop door het huis als een kip zonder kop. Dat doet het zoeken geen goed. Pas op de plaats. Waar kan het ding zijn? Wat heb ik allemaal gedaan? Bijna toe aan het accepteren van het verlies valt mijn oog op de tomatenplantjes en de koffiekop, die ik daar neergezet heb om naar de keuken te verplaatsen. Op de koffiekop ligt mijn telefoon. 'Gelukkig' schiet door me heen. Binnenkort maar weer eens een backup maken ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten