Punt!

 Nog 2 uur en 48 minuten. Op het tweede scherm de Dumpert TopZoveel 2019 lopen. Wat komt daar een hoop onzin voorbij en mensen herinneren zich blijkbaar video's van twaalf jaar geleden of meer. Wat me ook opvalt, is, dat de nodige video's er dubbel in zitten. Dat zou er toch uit te vissen moeten zijn of is het zo'n laatste minuten werk, dat daar geen tijd voor genomen kan worden?

 Verder een rare smaak met een hoop achteraf aangepaste video's, Andere tekst, verknipt beeldmateriaal, etc. Een oudejaarsconference is natuurlijk ook niet alles, maar van vorig jaar herinner ik me gewoon opnames van komische en/of ongelukkige momenten. Vallende mensen en leuke momenten met dieren. Verteken ik dat nu of is het dit jaar echt het jaar van het video plak- en knipwerk? En volgend jaar dan? Deep fake?

 Langzaam tijd om het blog voor dit jaar af te sluiten. 2018 gepasseerd in aantal bijdrages. Voor het eerst een mnd met gemiddeld 5 bijdrages afgesloten. Zelfs met een minimaal plusje. Wat wil ik qua blog nog meer?

 Ik ga niet in de details duiken, maar ik heb jaren gehad die vele malen slechter waren. Weer stappen vooruitgegaan. Helaas kan dat nog steeds. Op naar 2020 en de rest, mocht ik daar behoefte toe voelen, in de terugblik.

 Update (01-01-2020): Eerste mnd met 5 bijdrages per dag gemiddeld was oktober 2018. Wel correct blijven manneke!

Duidelijkheid

 Hou toch meer van recepten die me een duidelijk aantal minuten geven, dan omschrijvingen als "Als ze bruin genoeg zijn" of "Als ze lekker mooi bruin zijn." Kijk, met een beetje ervaring weet je op een gegeven moment wel hoe bruin 'bruin' moet zijn. Een eerste keer is dat toch gokken. Gokken en proberen. Kun je zo met eerste keren hebben. Gelukkig komt dat steeds minder voor zo'n eerste keer.

Kerntaak

 Het oliebollendeeg staat te rijzen Ik ben benieuwd. Werkje van niks. Dat in tegenstelling tot het schoonmaken van de frituurpan. Man, man, man. Wat kunnen mensen dingen vuil maken en ze desondanks blijven gebruiken. Wat uit de olie komt heeft natuurlijk minimaal 160º voor z'n kiezen gehad maar voor de pan zelf kon je toch beter een tang gebruiken. Het is nog niet, zoals het ding zou zijn geweest, als het deel van mijn keuken zou hebben uitgemaakt, maar de tang kan achterwege blijven.

 De rest gaat vandaag à la minuut, al zal niet alle voorbereiding in 60 seconden lukken. Het zou mooi zijn, als ik de Kerstvulling van de koelkast(en) weet weg te werken. De inkopen zijn best strak gebeurd, maar uiteindelijk ben je altijd weer meer van plan dan in werkelijkheid uitvoerbaar blijkt of wat je nodig hebt, lijkt zo weinig, dat je maar wat meer meeneemt voor de zekerheid. Scheelt in dit geval mooi een twee ronde over hoofden lopen in de supermarkt.

 Moet straks niet vergeten om in de kelder te kijken of die vermeende fles Champagne ook werkelijk nog aanwezig is. Ik vergis me niet snel in dat soort zaken, maar het gebruik van de kelder wordt steeds sporadischer en mijn geheugen er niet beter op. Nog 8 uur en 11 minuten.

Kul

 Installeren is een kunst, die Samsung je graag uit handen neemt. Ze willen je enkel een plezier doen. Maar, dan moet je wel ff een app downloaden op je smartfoon. Ben ik het nou alleen, die dan nattigheid voelt?? Wat moet ik met een app op mijn telefoon om de Tv-instellingen te regelen. Klinkt me meer dan dubbelop in mijn oren.

 Na een paar seconden (de smiechten) verscheen ook een mogelijkheid in beeld om het met de afstandbediening te doen. Lijkt me een stuk voor de hand liggender.

 Taal.
 Soit.
 Land.
 Niet ter zake doende.
 Of ik ff alle apparaten wilde aansluiten, dan zouden zij die direct meenemen in de instellingen.
 Nee?? Werkelijk geen apparaten?
 Blu-ray speler aangesloten, maar wordt niet herkent
 Draadloos netwerk? En direct met het Telecom modem komen aanzetten.
 Nee!! Niks geen netwerk. Maar die keuzemogelijkheid kennen ze niet.
 Na wat gedruk op de knoppen verschijnt de mogelijkheid 'Overslaan'. Oké.
 Tv?
 Nee!! En nog eens nee, tenminste nog niet.
 Weer een keuze die ze niet kennen.

  De Blu-ray speler kent de Tv wel, dus de instellingen verder maar ff gelaten tot waar ik ben gekomen. D'r zit een bijna 2 cm dik boekwerk bij de Tv. De gebruiksaanwijzing. Mag hopen dat die omvang veroorzaakt wordt door het scala aan talen, waarin ze de aanwijzingen geven, anders vrees ik dat het negeren wordt zolang het werkt.

 Maar wat een achterbaks gedoe om je in hun systemen te krijgen. Eerst de App, vervolgens de netwerkaansluiting, dan het internet en tenslotte de Tv-provider. Wat gaat het gvd Samsung aan wat ik met en/of op mijn telefoon, netwerk, internet of kabel doe. Bijwerken van hun programmatuur, mocht zoiets al nodig zijn, gaat nog een dingetje worden.

Countdown

 Laatste dag van 2019. Kan uren aftellen, mocht ik willen. Helemaal niks voorgenomen voor vandaag. Zou naar Sibiu kunnen voor een HDMI-kabel of het hout om de hangconstructie voor de Tv aan het dak te bevestigen. Niet meegeleverd met de Blu-ray speler. Ik bedoel de kabel niet het hout. Nu is er één zo'n kabel in huis, die zowel voor mijn Pc-scherm als voor de Tv dienst moet doen en dat kan niet tegelijkertijd tijd. Òf ik achter de Pc òf Mariana voor de Tv.

 Typisch zo'n ding waar je niet voor in Agnita moet zijn. Voor het moment echter niet de 100 km rijden ervoor over om zo'n ding te regelen. We behelpen ons wel. D'r is meer te doen dan voor de Pc te hangen. Of dat ook geldt voor de Tv zou ik niet weten. Me om te beginnen over de oliebollen buigen, tenminste over het deeg maken èn het schoonmaken van de frituurpan. Mariana's frituurpan die op een van haar scholen is achtergebleven, waar ze tot van de zomer les heeft gegeven oa in de kennis van gerechten en koken. Haar vak, technologie, had een hoop speelruimte qua invulling.

 Maar de keuken dus. Ik denk, dat ik me daar zoet ga houden vandaag. Oliebollen en andere knabbelhapjes regelen opweg naar het welverdiende glaasje champagne over 12 uur en 49 minuten.

Lucht

 Zit je weer opgescheept met een doos, die bewaart moet worden voor het geval het ding retour moet. Het is inmiddels bijna erger dan de belastingen en aanverwante instanties (maakt niet uit waar) qua bewaarverplichtingen. We hebben een aardige verzameling op zolder en het is de vrg of de doos van de flatscreen wel door de opening naar de zolder wil. Zo niet, ga ik toch echt niet nog een ruimte aan die zinloze doosopslag verspillen.

 Oké, misschien niet zinloos, maar veel klopt er niet van. Staat -eenmaal uitgepakt- het betreffende ding ergens ruimte in beslag te nemen, doet de doos het nog een keer over op een andere plek. En niet dunnetjes ook. Die dozen zijn altijd nog weer een slagje tot een slag groter. In theorie bestaat een ingericht huis dus tegenwoordig uit een ingerichte helft en een opslag van lege dozen in de andere helft. Er van uitgaand, dat je soms geen doos hebt of krijgt, anders wordt het eerder 40-60 qua verdeling.

Beeld!

 Eerst denk je "Ach, na al die tijd maakt een week meer of minder niks meer uit." Vervolgens kriebelt het toch en doet de logica de rest. Je kunt beter direct merken of iets niet functioneert dan na een week of ws twee. Kortom een opstelling bedacht waarbij de standaard alsnog, al is het maar tijdelijk, zijn nut kan bewijzen.

 Mariana mee in de benen. Het is tenslotte mn haar cadeau en simpelweg nauwelijks in mij eentje te hanteren. Niet qua gewicht, maar het formaat doet het 'm. Voetstuk geïmproviseerd, idem het stavlak voor het voetstuk. Terwijl ik vervolgens een eerste poging heb ondernomen om me de instellingen eigen te maken, is Mariana naar 24 getogen voor haar zelden of nooit gebruikte Dvd verzameling. Dit keer geen André Rieu maar The sound of Music gaat als eerste het gigantische beeldscherm vullen.

 Mariana heeft er lang op moeten wachten en ligt nu gestrekt op bed van beeld en geluid te genieten. Prachtig is dat om iemand zo'n plezier te kunnen doen. Zeker als er zoveel geduld aan vooraf is gegaan. Het is een van die momenten, dat tot me doordringt dat een hoop voor mijn vanzelfsprekenheden voor Mariana jarenlang dromen zijn geweest. Het is bewonderenswaardig, dat ze die nooit heeft opgegeven.

Volgorde

 De Tv is eindelijk gearriveerd. Net geen kerstcadeau voor 2020 geworden. Maar wat een gevaarte. We wisten dat het ding niet klein was, moest wel ivm de afstand van kijken. We wisten ook dat het in de beperkte ruimte van de slaapkamer meer indruk zou maken dan in de zee van ruimte in de winkel. Maar toch, skikken. Na de jarenlange selectieprocedure is dit stap twee. Nu het ding op z'n plek monteren. Stap drie.

 Zoals tegenwoordig bij al de produkten van naam, faam en vooral prijs was uitpakken een kunst op zich. Bij het naar binnen dragen was het ff schrikken vanwege het gewicht. Bij de aankoop hadden ze het ivm het ophangen over 25 kilo gehad, maar deze doos woog beduidend meer. Ook meer dan de 28 kilo die op de verpakking stond. Boodsdoener bleek de voet te zijn, waar wij helemaal niks mee willen.

 Na de voor geestelijk minderbedeelden ontworpen pictogrammen gevolgd te hebben, stond niet veel later het scherm in de slaapkamer 2-3 meter lager dan waar het ding moet komen. Dat gaat nog een weekje werk kosten mn qua passen en meten vòòrdat de eerste schroef aangedraaid kan worden. Zelfs het materiaal is nog niet allemaal in mijn bezit. De stomme aanschaf krijgt zowaar iets spannends.

Reëler

 Vannacht door de 600 gezakt. Als de pageviewdaling de daling van een beursgraadmeter zou zijn, hadden inmiddels de nodige handelaren voor een vrije val uit een van de hogere verdiepingen van hun kantoorgebouw gekozen. Gelukkig zijn het slechts pageviews en heb ik geen last van springneigingen. Zou bovendien hooguit wat verstuikte gewrichten of gebroken ledematen opleveren.

 Het zakt nog wel ff door. Tegen de tijd dat de Italiaanse invloed ook uit de maandstatistieken is verdwenen, zal het aantal pageviews ergens rond de 400 hangen. Dat is het reële aantal. In feite maakt het weinig uit wat het aantal is, als het redelijk stug op een en hetzelfde niveau blijft hangen. Het zou moeten groeien. Het interesse zou moeten toenemen. Dat is wat je als blogger zou willen zien. Of dat bij mij ook het geval is.... Het blijft dubben. Maar dit jaar ga ik me daar niet meer mee bezig houden. Misschien wordt het mijn spraakmakende element voor 2020?

Winters

 Winterweer zoals winterweer zijn moet: koud, wit, blauw en zon.

 Inmiddels kan ik de tendens benoemen, dat dit 'altijd' net voor of net na O&N begint. Na wat korte tryouts settled de vorst zich en het is onwaarschijnlijk, dat het kwik boven de nul weet te komen vóór eind februari. 's Nachts wel te verstaan. Voor de komende twee weken beweegt de temperatuur zich tussen de -5 en -10. Rustig winterweer. Misschien hier en daar nog een paar vlokjes sneeuw maar geen zicht op ski-mogelijkheden. Mocht daar iemand behoefte aan hebben.

 Misschien dat ik deze week een poging ga ondernemen om het houthakken alsnog op te pakken. Geen idee of dat wil werken. Of de boel aan elkaar vast gevroren zit bijvoorbeeld èn, belangrijker, of mijn handen in deze weersomstandigheden tot gerichte arbeid van enige tijdsomvang in staat zijn. Zo niet, dan zal er gehakt hout via andere kanalen geregeld moeten worden of we laten de tegelkachel uitgaan en schroeven de temperatuur van de CV op.

 Gaan we zien of de CV het alleen af kan. De tegelkachel in de achterste hoek van het huis zorgt voor een stevige ondersteuning van de temperatuur in meer dan de helft van het huis. Als de tuinkamer straks af en ingericht is, mag het wel een tandje lager. Anders verwacht ik dat Mariana de hele winter die kamer niet meer uitkomt. Het is er soms 10 graden warmer dan in de rest van het huis. Niet mijn temperatuur.

Ou(d)bollig

 Zou ik het doen? Zou ik het werkelijk doen? Voor het eerst in mijn leven? Voor het eerst in mijn leven oliebollen bakken? Nee, geen nonnevotten. Ook nog nog nooit gedaan trouwens.

 Recept:

 50 gr krenten
 50 gr rozijnen, samen afspoelen, ff laten weken, deppen en voor verder gebruik bestuiven met een lepel bloem

 500 gr bloem
 2 x 7gr droge gist
 Geschrapte schil van een halve citroen
 1 ei
 1/2 theelepel zout
 33 cl zoet, donker bier, alles goed mengen
 1 appel

 Helft met rozijnen & appel, helft naturel

 Olie in frituurpan op 180º en de rest wijst zich vanzelf, incl. de poedersuiker achteraf.

 Ik zou het niet bedacht hebben, maar de samenstelling trekt me wel aan. Nu de frituurpan nog. Zo'n ding wat natuurlijk nooit mag ontbreken in de keuken, maar dat tot op heden altijd gedaan heeft.

Her-Kerst

 Kerstlichtjes op de sneeuw, warme wijn, kerstboom staat nog, alleen (nog steeds) geen cadeau. We doen het kerstfeest ff dunnetjes over, nu het buiten wit is. Bing Crosby met White Christmas uit de speakers. Nu een kudde schapen die door de dorpstraat loopt en een paar vallende sterren zou ook niet verkeerd zijn. Niet dat ik me dan geroepen zou voelen om naar een baby te gaan zoeken.

 De sneeuw is uit de lucht. Het klaart zo gezegd op. Kortom de temperatuur gaat fors naar beneden. Het is de tijd van koud en mooi of gematigd en nat. De twee weersmaken waar we het de komende twee mndn mee moeten doen. Veel van het eerste graag. Strak blauwe luchten en het horen kraken. Ijs aan mijn neusharen. Honden die hun poten uit de sneeuw trekken alsof ze op vuur hebben getrapt. Minstens min 20 en als het ff kan een graad of tien meer. Wenn schon, denn schon.

 En een paar mndn later temperaturen van rond de 40+. Toch knap, dat een menselijk lichaam dat soort verschillen aan kan. In- dan wel uitgepakt, dat wel. En voor de beesten natuurlijk idem. De mens is wat dat betreft niks bijzonders, eerder nog een slappe hap met z'n airco's en CV's. Maar ik zal niet te hard schreeuwen. Met het klimmen der jaren schijnt de temperatuurbeleving te veranderen tegengesteld aan het idee van afharden. Anna, het oudje waar Mariana een oog in het zeil houdt, zit 's winters bij 27-28º binnentemperatuur te klagen, dat ze het koud heeft en klaagt in de zomer, als het kwik op eigen kracht op die hoogte weet te komen, dat het te warm is. Dat is een moeilijke marge.

Speels

 In alle rust en naar tevredenheid voor het eerst sinds een aardig aantal weken weer een paar uur heen en weer gesjeesd door Europa. In de tussentijd nog wel een ritje gemaakt of een deel ervan als het van helemaal zuid naar ergens in het noorden ging. Meer van die momenten om de dag af te ronden voor ik onder het dekbed kroop.

 Het is nog steeds heel leuk om te doen. Het ontspant, geeft de geest de ruimte, maar het meeslepende van de eerste weken, de neiging naar het verslaafd raken is voorbij. In het nwe jaar de uitbreiding regelen en dan de echt aller-, aller-, allerlaatste twee garages toevoegen. Een druppel op een gloeiende plaat maar je moet wat, als je dik 120 miljoen euro op de bankrekening hebt staan. Meer garages, meer inkomen, kortom enkel een verergering van het 'probleem'. Ongeveer de helft van de chauffeurs zit inmiddels op hun maximale kunnen en zullen niet nog meer gaan verdienen voor dezelfde ritten. Maar wat zou het met een dagelijkse winst die meer en meer tegen de 600K aanschurkt. In-spel-dagen wel te verstaan, die tegenwoordig met regelmaat meerdere werkelijke dagen omvatten en (heel) soms zelfs weken. Dat is omgekeerd geweest.

 Maar leuk dus. Het enige Pc-spel wat me momenteel nog bezig houdt. Tegen de Witcher III moet ik me nog weer eens aanbemoeien. Moet gewoon weer opnieuw beginnen en vooral niet in het spel meegaan in de betekenis van me mee laten slepen door de hoofdlijn, dan loop je vroeger of later vast en moet je terug. En dan is er nog iets met een kaartspel, waar ik nog helemaal niet mee bezig ben geweest. Teveel omvattend? Te traag? Misschien. Toch een soort trend met RDR_2 en het onlangs verschenen Death stranding. Gelukkig daar niet automatisch meegegaan in de jubelverhalen. Het laatste spreekt me bij nader inzien helemaal niet aan en bij RDR_2 twijfel ik nog mn omdat de PC-versie schijnbaar nogal wat manco's kent.

1466

 Een jaar, bijna een jaar geleden was dit op 31/12 om 23:16 de laatste bijdrage voor het jaar 2018. Nu, 2019, zijn er nog een paar dagen te gaan. Je zou kunnen zeggen, dat ik een paar dagen meer uit het jaar weet te halen. Extra tijd. In 'extra tijd' leef ik in feite al sinds september 2001. Achtien jaar, die er ook niet meer hadden kunnen zijn geweest, als mijn hart toen niet in topconditie had verkeerd. Zo bezien zou ik wat minder benepen met mijn leven om kunnen gaan en iets meer schijt aan de pesterijen van de dood kunnen hebben èn ook gehad kunnen hebben. Vooral dat laatste. Maar voorbij is voorbij. Achteraf heeft geen werkelijkheidswaarde.

 Ik ga me niet met een heel decennium bezig houden. Maar zoals al geschreven moet 2020 volgens mij een mooi jaar worden. Zo'n jaartal is gemaakt om de geschiedenis in te gaan. Wat zou ik gezegd hebben, als iemand me in 1974 had gevraagd, wat ik verwachtte waar te zijn in 2020? Ws had ik mijn schouders opgetrokken en het bij een "Ik weet niet." gelaten. Meer zinnigs valt er in feite ook niet te zeggen. Hetzelfde geldt nu voor het komende jaar, laat staan het volgende setje van tien.

 Mijn bucketlist is zeer overzichtelijk, weinig spannend en goed te doen. Wat mij betreft voor komend jaar zelfs geen vakantieplannen. De tent moet af en wil dat in 2020 lukken, dan moet ik niet teveel op mijn lauweren wensen te rusten. ook geen gestress. Dat is het andere uiterste. Ik heb het mezelf nog niet beloofd, maar het lijkt me nastrevenswaardig om over een jaar bij het ontwaken in de ochtend niet meer overvallen te worden door wat nog allemaal 'moet'. Om eindelijk van het geheel in definitieve vorm te kunnen genieten.

Koffiedik

 Het duurde ff voordat het dubbeltje wilde vallen. Kun je zo hebben met die oude munten ... Maar er wordt dit jaar een decennium afgesloten. Vandaar al dat geterugblik, de analyses en pogingen in te schatten wat ons te wachten staat. Is altijd wel aan het einde van een kalenderjaar maar ik vond (en eigenlijk vind) dat ze dit jaar wel erg overdreven.

 De 'roaring twenties' in de herhaling. Ik zou niet weten, wat ik me daarbij moet voorstellen. Verder dan de charleston met bijpassende kleding kom ik niet. Het had iets decadents als ik de gedachtenflarden goed aan elkaar plek. Uitgaansleven, muziek, mode, een soort dansen op de vulkaan. Om de grote beurscrash in 1929 niet te vergeten. Maar nu laat ik me meeslepen.

 Speculeren ... volgens mij hadden we ons allang à la de Jetsons door de lucht moeten verplaatsen, waren we al buitenaardse beschavingen tegen gekomen en stonden er grote steden op de zeebodem. Om een paar missers te noemen. Lijkt me persoonlijk interessanter om te bedenken hoeveel ik van het volgende decennium ga meemaken, maar daar zouden we het even niet over hebben.

 Laat de boel maar komen. Ik zie wel wat ik er mee kan of ook niet. De smartfoon is al aan me voorbij gegaan. Niet de eerste trend, die ik laat passeren, en zeer ws ook niet de laatste.

Sneeuwpret

 Wit! Niet maagdelijk maar we hebben het nu over centimeters en niet millimeters. Prachtig! Je kunt er nu nog redelijk in lopen, dat is bij de gewenste 30 cm wel anders. Dan is het ploegen en zweten, zeker als het hellingopwaarts gaat. Mooie start van de dag. Jammer dat Prada weer geen zin had in een gezamelijke terugkeer. Zien hoelang ze het uithoudt in de sneeuw.

 Sneeuw = Ruimen, dus de eerste sneeuwruimactie achter de kiezen. Nog vòòr de koffie.. Mag over een uurtje of wat wel weer. Het zijn geen grote vlokken en ik kan ook zonder problemen de overkant van de straat zien, maar het gaat wel stug door. Om de meter te bereiken zijn we op deze manier wel veertien dagen bezig, schat ik zo in. Wat niet gaat lukken als ik de voorspellingen mag geloven. Kortom de eerste sneeuwervaring van deze winter en ik denk niet dat we de 10 centimeter gaan overtreffen.

Finishen

 En nu? Drie dagen vrolijkheid om het jaar feestelijk Af te sluiten? Enkel vrolijke en/of leuke en/of optimistische en/of veelbelovende stukjes aan het blog toevoegen? Altijd wel in voor een uitdaging. Vrees echter, dat ik mijn kruit verschoten heb met het benoemen, dat ik me verheug op het werken in de tuin. Dat wordt naarstig zoeken, is mijn eerste indruk, die maar zelden de roos mist.

 Nu zou de avond het goede moment moeten zijn om daar mijn gedachten over te laten gaan. Als ik 's ochtends de ogen opsla geeft het enthousiasme normaliter niet-thuis. Misschien biedt het programma nog enige ondersteuning of aanknopingspunten. Moet het wel eerst opgesteld zijn. Daar ben ik pas vagelijk mee bezig geweest.

 De standaard huishoudklussen zullen niet of nauwelijks bijdragen aan een feestelijke onderwerpkeuze en verwoording. De extra's zijn nog ongewis op de levering van de Tv en het boodschappen doen voor Oudjaarsavond na. En eigenlijk heb ik geen zin om voor dat laatste weer naar Sibiu te rijden. Kortom een uitdaging om er met het aanbod van de Penny en kleingrutters iets van te bakken. Met een beetje goede wil .... Dat geldt ws voor de aard van de laatste bijdrages voor jaar ook!

Vergelijkbaar?

 "Zo'n vroege confrontatie met de dood maakt dat je altijd op je hoede bent" (Loes Reijmer, VK, 28-12-2019).

 Een uitnodigende kop. Tenminste, zo kwam die op mij over. Ik ben niet zo van lotgenotengespreksgroepervaringen (Scrabble!) vanwege de herkenning en dat soort kul, maar het kan nooit kwaad om af en toe een blik over de schutting te gooien, als je denkt te weten, wat je te horen of lezen krijgt. Meestal loopt dat uit op niks. Ook nu. Niet compleet, maar wel voor het grootste deel.

 Aanspreken deed me alleen het vervolg van bovenstaande zin:

 "Terugkijken is geen probleem. Graag zelfs, want elke dag, elk jaar, elk decennium voelt als een opluchting. Vraag me vooruit te kijken en het hoofd schiet direct vol mist."

 Mijn eerste aanvaring met de dood was op het eind van de middelbare school. Een klasgenoot is toen aan kanker overleden. Dat heeft er toen, wat me bijstaat, wel ingehakt. Ook een paar jaar doorgespeeld zonder dat het een regelmaat kende of overheerstte. Is natuurlijk anders, dan als je vader op je 13e overlijdt. Maar blijkbaar is het voor de schrijfster van het artikel of de column nooit reden geweest om met haar eigen dood bezig te zijn, maar zich mn druk te maken over haar nog levende moeder.

 Vanalles regelen 'voor het geval dat' kan natuurlijk nooit kwaad. Had bij Yoland ws ook het een en ander makkelijker gemaak, al was er ogenschijnlijk geen enkele noodzaak om er mee bezig te zijn. Of haar plotselinge dood er verteerbaarder door was geworden, betwijfel ik. Maar, hoewel ik wel wat dingen geregeld zou willen zien, ben je er met het geregel niet. Zou mooi zijn, als ik dan de dood als onderwerp en vloek aan de kant zou kunnen zetten totdat het zover, dat ik er concreet mee aan de slag moet. Ik zie dat niet gebeuren. En 'op mijn hoede' ben ik gelukkig niet, dan had ik geen leven meer.

Onvernet

 Ik heb heel wat verslavingen versleten, maar de smartfoonverslaving wil maar niet aanslaan, die komt niet aan het verslijten toe. Iedere scheet die je laat, je dwars zit of waar je mee geconfronteerd wordt delen op Twitter, Facebook, WhatsApp, Instagram, etc .... Ik zal niet zeggen, dat ik me er nooit aan bezondigd heb, als je het woord 'Iedere' vervangt door 'Een'. Maar via mijn foon leven? Ik onderhou zelfs de WhatsApp-contacten, mijn enige besmetting op dit terrein, met aangename onregelmatigheid.

 De foon heeft mijn horloge vervangen, dat is een ding wat zeker is. Daar gebruik ik de iPhone het meest voor, denk ik. De tweede gebruiksvorm is het checken van mijn email. Ten derde en in feite tenslotte gebruik ik het voor mijn aantekeningen. Niks, nada, noppes om anderen mijn wederwaardigheden op te dringen, al zal dat meestal gezien worden als 'iemand ergens deelgenoot van te maken'.

 Gelukkig ook nooit in groepen verzeild geraakt. Gewoon, indien, dan een op een. Je zult altijd van die types er tussen hebben, die het onder alle omstandigheden beter denken te weten. En dan -God bewaar me- van die moraalridders met hun wapperende vingertjes.

 Ik heb nog wat Twitteraccounts waar ik iets mee moet, omdat ze anders domweg verwijderd worden. Ook zoiets. Je wordt dus verplicht om actief te zijn op straffe van account-verwijdering. En komt er ook nog zoiets als een frequentieverplichting? En zo ja, wat zal die zijn? Eenmaal per jaar, kwartaal, mnd, week of moet het straks verplicht dagelijks?

 Het is gekkenwerk. Op een compleet ander vlak vigeert een uitspraak als "Don't stick you dick in crazy!". Volgens mij wordt die goede raad bij de zg sociale media massaal en genderneutraal in de wind geslagen.

Uit(ge)laten

 Lang genoeg vrijwillig opgesloten geweest. Ik wil er uit vandaag. Die Tv gaat vandaag niet meer komen. Het is weer eens hommeles met de bezorging. Neem een andere koeriersdienst mensen. Koop je iets in de winkel, ben je nog afhankelijk van een koeriersdienst.. Maar oké, ik had het ding gistermiddag op kunnen halen, als ik geweten had, dat het niet onderweg was. Communicatie ... maar je moet er zelf achteraan. Dat kan toch vele malen eenvoudiger.

 Maar soit, maandag weer. Vandaag gewoon benen strekken, neus buiten de deur steken, onder mensen zijn. Ik moest er vanochtend niet aan denken en nu verlang ik er bijna naar. De tegenstrijdigheden van een mens. Hoewel ... mezelf uitlaten of de honden zijn twee verschillende bezigheden.

 Al struinende een beetje kijken en klooien in en op markten. Hoewel er altijd wel iets op de boodschappenlijst voor Sibiu staat is er niks dat echt moet. Gewoon de paden in en rekken langs, registreren en soms verbazen over wat er zo al te koop is.

Afscheid

 Doet een (ro)bot aan feestdagen of een eindejaarstripje? Uit Italiaanse hoek zijn inmiddels twee stappen in de afbouw overgeslagen. Geen verschijnen na de 8ste noch na de 9de dag tussentijd. Vandaag is het laatste bezoek 10 dagen geleden. Nu kan ik wel weer gaan speculeren, dat het nu echt afgelopen is en dan piept ie ineens weer op uit ogenschijnlijke afwezigheid. Maar één ding is inmiddels wel duidelijk, het interesse is meer dan tanende en of het nu al zover is of straks pas, de 2000 pageviews per maand behoren tot het verleden. Snik.

Tegenvallertje

Sneeuw?
Geeuw

 Als de intentie van doen belangrijker is dan het resultaat, dan heeft het gesneeuwd vannacht. Maar alleen op het dak van mijn auto heeft dat geleid tot een aaneengesloten wit laagje. In het veld is de indruk zelfs maar met de grootst mogelijke moeite en een stevige dosis fantasie 'wit' te noemen. Voordeel is, dat de bovengrond ietsje is aangevroren en lopen daardoor minder blubberig maar niet geheel moddervrij was.

 Desondanks de grote tour gemaakt en genoten, zowel ik als de honden. Dankbaar is het om hun enthousiasme te zien. Vermoeiend haast om te zien hoe ze met hun energie smijten, rennend en stoeiend. Op het sporadische geblaf van de honden na stil en buiten mij mensloos. Mn dat laatste is een geenot.

Score

 Ik denk, ik durf het nu wel aan. Met nog 4 dagen te gaan scheiden me 10 blogbijdrages van het totale aantal van vorig jaar en dat was het grootste aantal per jaar tot op heden. Tegen alle verwachtingen in gaat dat record sneuvelen. Het zullen geen enorme aantallen zijn waar het om zal gaan maar in elk geval meer.

 Ik ben door het jaar heen aardig heen en weer geslingerd mbt het wel of niet bezig zijn met aantallen van de bijdrages aan het blog. Om de een of andere, niet te verklaren reden moeten het minimaal 100 bijdrages per mnd zijn. Daar ben ik ondanks de dip in september ruim overheen gegaan. En nu dus ws ook over het eindtotaal. Positief puntje is, dat het minder meer zal zijn dat vorig jaar. Het vlakt af.

 Met het oog op het volgende jaar is er niks speciaal te melden. Geen speciale strevens. Geen voorgenomen afsluiting. Geen te verwachten draai aan het geheel. Gewoon zo verder tot het dood loopt. (Die vond ik wel leuk gevonden)

Sneeuwwens

 Moe? Nee. Druk? Nee. Bezig? ook niet. Ik wacht op de sneeuw. Dat kun je nauwelijks een bezigheid noemen. Ga ik het nog zien, voordat ik in de koffer duik of is het de verrassing van morgenvroeg? Het gaat wit worden. Dat is een ding, dat zeker is. Als Weeronline.nl het voorspelt en de oudjes in Coves hebben het er over, dan gaat het zeker gebeuren.

 Mag ik een wens poneren? Graag minstens 30 centimeter. Niet dat benepene van net wit tot maximaal 4 of 5 centimeter. Graag echt sneeuw op een alles bedekkende wijze. Ik hoef morgen de deur niet uit behalve met de honden. En die zullen stapelgek worden, als ze het zien en zich erin kunnen gooien. Moet prachtig zijn.

 Ik loop de heuvel aan de overkant niet meer op, dus de sneeuwgrens moet naar mij toe komen en een meter of 100 meer dalen dan in de voorafgaande jaren. Misschien laat ik me wel verleiden tot een beklimming aan de kant, waar ik tegenwoordig loop. Minder steil, daarvoor langer gerekt. Maar, dan wil ik wel voldoende centimeters zien. Sneeuwpistes à la natuur.

 Update (22:46): Het sneeuwt, maar in een tempo dat ik aan de winterslaap moet, wil ik het bij het wakker worden wit zien..

Tijdgat

 Fred Emmer, 85, overleden.

 Interessant? Eigenlijk niet, tenminste niet voor mij. Iedereen gaat dood, ook nieuwslezers. Waar ik wel steeds weer van opkijk, is het feit, dat de leeftijd me overvalt. Net alsof mensen die uit beeld verdwijnen niet meer ouder worden. Fred Emmer is bij mij geconserveerd in zijn 70-80'er jaren tijd. Sindsdien verdwenen en dus blijkbaar in z'n geheel stop gezet. Tenminste, dat zou je wel denken, als je jaren later wordt overvallen door z'n leeftijd in het overlijdensbericht.

 Ik sta sowieso nauwelijks stil bij leeftijden. Neem Olivia Newton John ..... 71. Het past niet bij het plaatje, dat ik in mijn geheugen heb opgeslagen. De eerste keer dat me dat opviel was bij Heintje, het tienertje met z'n 'Mama'-hit. Nadat zijn glorietijd voorbij was, uit beeld verdwenen en jaren later ineens weer terug. Boom van een vent, zware stem. Ik heb die twee beelden nooit kunnen verenigen.

Schandalig!

 Iedere keer weer van alles en iedereen, die iets verkeerds doet, een slachtoffer maken. Ik zou wel eens uitgezocht willen zien hoeveel mensen met eenzelfde achtergrond zich niet 'gedwongen' hebben gevoeld tot maatschappelijk minder acceptabele keuzes. Dat slachtofferschap is een soort vrijbrief geworden waar veel te vaak mee wordt gewapperd. Dat nu een hoop mensen vallen, verontwaardigd zijn over het feit, dat een IS-bruid alle ruimte heeft gekregen, daar zelfs door de interviewster toe wordt aangemoedigd, om over haar beroerde jeugd leeg te lopen, daar kan ik wel begrip voor op brengen. En dat nog op Kerstavond ook.

 Het gaat niet ALLEEN om wat allemaal mis is gelopen in je jeugd. Het gaat ook en vooral (!) om wat je er mee doet of gedaan hebt. Je aansluiten bij IS als kalifaatbruid, is nou niet bepaald een logisch gevolg uit n'ímporte welke beroerde jeugd. In feite is het een slag in het gezicht van al die mensen met een beroerde(re) jeugd, die hard gewerkt hebben om er een betere en als het ff kon goede draai aan te geven.

 Bovendien heeft het mens al de aandacht via een boek gehad en naar het schijnt ook al of binnenkort via film. Het is de zoveelste poging om de publieke opinie in de richting van terugkeer van al die IS-gekken en gekkies te kneden. Kijk hen toch eens slachtoffer zijn. Steekt schril af tegen de toch magere berichtgeving over wat zich in dat zg Kalifaat en de door en tegen hen gevoerde oorlog heeft afgespeeld.

Afhandelen

 Van het ene kleine klusje naar het andere. Het heeft iets ongedurigs, net nog niet gehaasts. Niet dat ik een target moet halen voor een bepaald moment, maar wel dat de rust ontbreekt om op m'n gat te blijven zitten. Gebeurt niet vaak. Dingen waar je tig keer langs loopt en iedere keer weer denkt "O ja, dat ook nog.". Nu keer ik om zoek bij elkaar wat nodig is, indien het niet zonder hulpmiddelen kan, en doe vervolgens wat allang gedaan had kunnen zijn. Eindejaars stress?

 Zou mooi zijn om dat er in 2020 in te houden. Hoef volgens mij maar één dag per mnd en alle ontstane oneffenheden zijn weer uitgevlakt. Dan een dag of twee voor de slepende ballast en ik heb voor de rest mijn handen vrij voor de actualiteit. Nee, niet die op het internet, maar gewoon het moment van leven.

 Het aankomende jaar wringt zich al in de kieren en spleten aan de uiteinden van de oude versie. Op zich niet verkeerd. Kan kennis worden gemaakt, doorgeschoven wat gewenst is, valkuilen worden ontweken, etc. Maar alles met mate. 2019 is nog niet voorbij en was niet eens een beroerd jaar. Ik weet niet of ik het wil, maar zo ja, dan wil ik wel ongestoord kunnen herkauwen.

Bijkomen

 Echt een 'day after'. Lijkt erop, dat ik diep ben gegaan met de Kerst. Nou, als dat zo is, gaan we nog menig uitputtingsslag beleven de komende jaren. Als koken je al weet af te matten, dan hou ik m'n hart vast. Hoewel de bezetting 100% was, was het verdomme geen topavond in een sterrenrestaurant met net teveel couverts om het relaxt aan te kunnen. Twee!! Twee couverts. Nou, dat was afzien. Belachelijk, en toch voelt het zo aan. Blij dat het achter de rug is en nog blijer, dat het allemaal meer dan redelijk over de bühne is gegaan.

 De Duvel, waar ik nu achter zit, smaakt niet maar is wel verdiend. Al die ooit vanzelfsprekende zaken, die een ongewenste draai ondergaan. Conditie weg, smaak veranderd. Nu zal die smaak me een zorg zijn. De conditie is dat wel, maar daar hebben we het pas over gehad. Ik ga deze dag 'uitzieken', bijkomen, omschakelen. Zien waar het met het weer naar toegaat. Zien waarin ik zin heb om me tegen aan te bemoeien. Zien wat ik volgend jaar van plan ben. Zien wat er allemaal te bezien valt.

 De Duvel door de gootsteen en een meer jaargetij-getrouw drankje fabrieken. Dat heb ik dit jaar nog niet gedaan. Kruiden, suiker, wijn en een stevige scheut port en dan zou het mooi zijn als het zou gaan sneeuwen terwijl ik aan het fornuis de boel sta op te warmen.

Nafeestdagen

 Een stuk fitter mijn bed verlaten. Al moet ik zeggen, dat het om 4 uur actiever aanvoelde, dan toen ik tegen achten werd gewekt door de braakgeluiden van een kotsende hond. Heel even, maar dan ook maar heel even overwogen om voor dag en dauw op te staan. Me nog een keer omdraaien leek me verstandiger èn een stuk prettiger!

 Het kwik weet de nul nog niet in neerwaartse richting te passeren. Pech voor de honden. Geen zin in geblubber. Wel alles wit. Nou ja, de intentie is er aantoonbaar aanwezig. Helaas twee dagen te laat. Dat heet lullige timing. Maar het belooft wat voor het weekeinde waarin vorst èn neerslag wordt gemeld. Kan sneeuw geven of een dikke laag ijs over alles heen. Doe mij maar de sneeuw als ik kiezen mag.

 Vandaag het normale leven weer oppakken. Oud en Nieuw komt er weliswaar aan, maar dat weet me minder mee te slepen. Is bovendien maar een avond en hier te lande ook het ontbijt, als je het Hilton in Sibiu mag geloven. Daar dit jaar (weer) niet heen. Na drie keer had ik het wel gezien en om voor mijn tafelgenoten te gaan betalen om niet met een partij vreemden opgezadeld te zitten is één keer leuk maar hoeft geen gewoonte te worden. In feite was het het hoogtepunt daar ter plekke en dan moet je stoppen. Toch?

 Ik ben toe aan een paar weken stevige winter en dan fluks het voorjaar in. Iedere ochtend, als ik door de treurigheid van de winterse tuin loop, kriebelt het. Ik heb zin in het werk in de tuin. Vooral nu ik niet eerst de strijd aan moet met het spitten, voordat ik aan de slag kan. Hoop ook een stap of liever een paar stappen verder te komen met de inrichting. Zin in het nwe jaar. Is wel eens anders geweest.

Afknapper

 Een Duvel had ik nog gedacht. Brandt al van voor Kerst in de koelkast maar dat gaat niet meer lukken. Ik heb het gehad en geef er aan toe.

Loskoppelen

  Kerst voorbij, oudjaar in aantocht. Tijd voor goede voornemens. Mogen het ook wensen zijn? Ik heb er trouwens maar ééntje.Weg met die zwarte gedachten en alles d'rop en omheen. Na al die jaren mag dat wel eens een keertje. Ik heb er zelf niet de gewenste invloed op, dus het moet maar van hogerhand komen. Please? Thank you bij voorbaat.

Weer(s)verbetering

 De prettige vrijblijvendheid loopt teneinde. Ze doen hier aan drie kerstdagen, maar daar ga ik me mooi niet mee bezig houden. De temperatuur duikt weer onder nul in de nacht. Prettig voor het lopen met de honden. Scheelt een paar kilo modder per laars. Na het weekeinde ook droog. Dat is misschien nog wel belangrijker ALS het in het weekeinde niet gaat sneeuwen. Dan gaat alles weer anders. De laatste 2 -3 houthakmiddagen zou ik wel graag afgerond willen zien.

 Het loopt allemaal vrij aardig op het houthakken na. Net vanmiddag een paar duizend ltr water uit het zwembad gepompt. Hoef ik me daar tot in het voorjaar niet meer mee bezig te houden. En zo passeert de ene klus na het andere klusje tussen het verzorgen van de innerlijke mens door. Volhouden zo. Maak er een goed voornemen van voor 2020. Dat jaar kan niet anders dan een hoop mooie dingen opleveren. Hopelijk zit daar ook iets voor mij tussen.

Oppompen?

 Moe. Ik zou zo kunnen slapen. Kan ik dat op het conto van de Kerstnacht schrijven of is dat teveel eer voor die ellende? Leeftijd? Gebrek aan conditie? Zou sowieso geen kwaad kunnen om af en toe weer op de fiets te kruipen. Hometrainer. Had het ding maar een plek. Het seizoen? Het 'hollen en stilstaan'-principe? Het heeft soms wel wat weg van een stormbaan of Coopertest afgewisseld met Oblomoviaanse perioden van inertie met snelheid nul.

 Van die inkakmomenten, die door de dag heen het verlangen sterken om in bed te kruipen en je in de avond gewoon in slaap laten vallen, ongeacht waar je zit en soms zelfs wat je doet. Was er gerommeld met mijn medicijnen, zou ik me over de bijsluiters kunnen buigen om te zien wat de bijwerkingen kunnen zijn. Maar op dat vlak is niks gewijzigd.

 Bezig blijven en vooral niet stilzitten, wat ik nu bijv. wel weer zit te doen. Uiteindelijk ga ik er iedere ochtend wel redelijk op tijd uit en kruip er 's avonds normaal gesproken niet te vroeg weer in. Tijd om de siësta een vaste plek in te ruimen? Nog minder tijd. Lijkt me geen goed idee. Vrees dat ik aan de slag moet met het oppeppen van mezelf. Conditietraining, mediteren en krachttraining zijn een goede combi daarvoor ..... heb ik ooit gelezen, dus voor wat het waard is. Kost ook tijd. Misschien nog meer dan een dagelijkse siësta. Ik ga het bezien.

Nou

Grijs en grauw
Zonder kou
Maar met jou
Anders was het mauw

Beetje flauw
Die opbouw
Daarom gauw
Geef me een douw

Aan de brouw!
Man of vrouw
Lekker blauw
Ciao

Tussenstop

 Tijdens het geautomatiseerde doorlopen van de stappen voor mijn Latte Macchiato de blik over het slagveld laten glijden. Het had erger gekund. Zeker weten. In mijn hoofd begint dan direct een schuifpartij. Glazen bij glazen. Borden gestapeld van groot naar klein. Alle schalen en kommen bij elkaar en waar mogelijk gestapeld. Pannen op het fornuis. Bestek opgedeeld in feest-, keuken- en werkversie. Koffielepeltjes apart, anders is dat weer zoeken. En alle afval in de daarvoor bestemde afvalbakken.

 Het is niet het halve werk, maar als dat straks gebeurd is, maakt dat de boel overzichtelijk. Een deel kan in de machine, de rest gaat met het handje. Muziekje op. Werkverlichting aan en schoonmaken wat voor het eind van de dag ws voor het grootste deel weer vuil zal zijn.

 Terwijl de handen druk zijn, kan ik het hoofd belasten met de samenstelling van de maaltijd voor de avond. Ik denk niet, dat het op lunchtijd gaat lukken. Zou beter zijn qua verwerking. Zit nu nog vol van gisteravond. Èn, bijkomend, helemaal geen trek. Behalve dan op het toetje. Dat zou ik zo weer wegwerken. Verderfelijk lekker. Vergelijkbaar qua lekkerte met die witte kokosballetjes ... Kom op, hoe heten die ook weer. Aaaah ja; Raffaelo. Alleen maar in huis halen in kleinverpakking, anders vliegen de met moeite afgewurmde kilo's er zo weer op.

Diversiteit ...

 Het is, dat je het niet over jezelf mag zeggen. Dus ik zal niet zeggen, dat het smullen was. Mn het toetje, daar was werkelijk niks aan op te merken. Akelig bijna, maar wel erg lekker. En met een mixer stelt het nog niks voor ook. Met het handje is het ondoenlijk. Mag je eerst een jaar trainen voordat je aan het kloppen met de garde begint.

 Nu schijnt het recept, dat ik gevolgd heb iets op te leveren wat in de verste verte niet op tiramisù lijkt. Dat heb je met zo'n vogelvrije toestand. Iedereen eist de oorspronkelijkheid op voor zijn of haar versie. Ik heb nu in iets van een week tijd, zonder speciaal te zoeken, drie verschillende versies voor hetzelfde toetje. Vier zelfs. En geen van alle lijken op elkaar. Zoiets als ik-maak-taart-maar-dan-anders. Ik voel een richtingenstrijd aankomen.

 Strijd met mezelf. Dat zal dus niet zo'n vaart lopen. Ws eerder doodbloeden dan dat het er van gaat komen. Moet het altijd zo strikt? Liefst wel. En al die verschillende auto's dan? Allemaal vier wielen, een motor en de meesten met dak. Die hebben allemaal verschillende namen en dus eenduidig te herleiden. Dat zou pleiten voor een tiramisù de Roma of welke andere stad, streek of regio in Italië ook. Daar zou ik mee kunnen leven als de verschillen signifikant zijn en liefst nog herleidnaar tot de naamgevenden stad, etc.

Heroriënteren

 Waar gehakt wordt vallen spaanders, maar ik mag niet klagen tot nog toe. Een paar stomme leesfouten en soms wel erg summiere beschrijvingen. Verder gaat het gewoon goed. Wat me wel opvalt, is, dat ieder recept à la minute wordt afgemaakt. Debet aan waar ze vandaan komen. Ik ben echter niet alleen kok maar ook tafelgenoot.

 Dingen moeten in volgorde, achter elkaar en als je niet steeds tussendoor een uur in de keuken wilt staan, dan moeten dingen op elkaar kunnen wachten, warm gehouden worden cq klaar gemaakt tot aan het moment, dat het op de borden wordt gelegd, gedrapeerd of gearrangeerd. Daar gaat het een beetje mis, ook weer deels door de tekst, die er is, niet geheel tot me te nemen. Eigenlijk gaat het alleen bij het hoofdgerecht mis, maar dan ook bijna op alle terreinen. Ik denk, ik overleef dat.

 Aan de relatieve orde in de keuken is te zien, dat het zo slecht nog niet gaat. Niet zeuren dus, maar langzaamaan beginnen aan het heen-en-weer'tje tussen fornuis en tafel. Kan ik me ondertussen bedenken hoe ik het hoofdgerecht een beetje aardig over de bühne ga brengen. Drie gangen bedenktijd en mocht het misgaan dan verzacht het toetje gegarandeerd de pijn.

Kerst

 Ho, ho, ho!

 Ha, ha, ha!

Kookkunst

 Niet de beste voorbereiding voor een creatieve keukendag zo'n drukke nachtelijke bedoening, als je eigenlijk gewoon had willen slapen. De koffie heeft weinig stimulerende werking. Het wordt beginnen op het tandvlees en hopen dat ik op mijn voeten terecht kom. Zou liever in bed kruipen en een paar uur goed slapen ipv ieder uur wakker worden in gewisse onzekerheid.

 Het is steeds weer die vanzelfsprekende souplessse in het doen der dingen, die het laat afweten. Lijkt me voldoende, als dat beperkt zou blijven tot de onvermijdelijke lichamelijke verstijving bij het klimmen der jaren. Niet iedere keer weer die valse starts als je iets van plan bent.

 Een begin ga ik niet zoeken. Ik ga gewoon beginnen. Ergens. Met iets. Zo ingewikkeld is het gelukkig allemaal niet. Hooguit het dessert kan voor een uitdaging zorgen.

Vermoeiend

 Dat was me het kerstnachtje wel. Aan de hemelpoort gestaan. Gesloten! Gelukkig. Maar laat me dan aub niet die hele weg maken. Niet voor de eerste keer, maar dat besef komt pas bij terugkeer op aarde. Waar komt het vandaan? Waar heb ik het aan te danken? Wat kan ik er tegen doen?

 Ik sta na al die jaren en wisselende invullingen cq vormgeving nog steeds met lege handen. Achteraf was er wel iets van een aanloop herkenbaar in de afgelopen dagen. Maar de feitelijke finale (mag ik hopen) hakt er volkomen onvoorbereid in. Het was echter dan virtueel. Je grijpt je aan alles vast, zelfs bij het beperkte aanbod in een bed. Zoekt houvast. Denkt "Shit, wat een timing!". Bent opgejaagd, angstig zonder dat deze keer het hart in m'n keel klopte. Ergens went het blijkbaar toch.

 Het is geen spel. Zo voelt het zeker niet aan. Je controleert je omgeving bij het licht van je mobiel. Gaat in een haast automatische dwang naar het toilet. Dan is er nog steeds geen geruststelling. Ook niet terug onder het dekbed. Ik voel mijn onderlijf niet meer. Daar zit een gat waardoor iets omhoog wordt gedrukt tegen de schouderbladen. Ademhalen gaat zonder overtuiging. De kamer is mijn kamer niet, tenzij ik het licht van de telefoon inschakel.

 Tegen drieën begint het hoofd te barsten en voelt het alsof de rest van het lijf weer terugkeert en begint te functioneren. Ik kalmeer. Net iets minder dan een uur voor mijn kiezen gekregen. Vrolijk Kerstfeest. Wat een begin. Man, o man.

Visionair?

 Teveel om te kopiëren, maar zeker de moeite waard om te lezen èn om te bewaren. Geen oplossingen maar wel de vingers op zere plekken en zoals altijd redelijk genuanceerd ook:

 GeenStijl ... https://www.geenstijl.nl/5151018/gr-karin/#more

Vrijblijvend

 Is ooit een poging ondernomen om een tijdstip te prikken, waarop onze bijbelse hoofdrolspeler tussen de dijen van de onbevlekt ontvangene uit is gefloept? Is het kortom over een uur Kerst of was het later op de dag, misschien wel in de avond, dat ze de ster hebben opgelaten? En hoe zit dat met de tijdzone. Werd er toen eenzelfde verdeling aan gehouden en is dat 1 op 1 door te trekken naar dik 2000 jaar later of is dat volkomen oninteressant, zolang als je maar de coördinaten van de plek hebt en daar de huidige tijdzones op los laat?

 Vragen waar ik nooit eerder mee bezig ben geweest en ik denk, dat ik ze nu ook maar mooi laat zitten. Coca cola heeft meer invloed op het kerstfeest dan de eeuwenoude overleveringen van een verzonnen  bestaan. Wat ik me wel al eens heb afgevraagd, is, waar die os vandaan is gekomen. Was die gereserveerd? Een loslopende bijkomstigheid? Was het zijn stal die gekraakt werd? Zou het in de bijbel staan? Had ik die dan toch een keer moeten doorwerken?

 Dat met 'voor de temperatuur' dat klopt trouwens wel, als de ruimte niet te groot is en je geen problemen hebt met de toch wel scherp ruikende lucht in zo'n vertrek. Een koe en een paard of nu twee koeien weten een ruimte van 3 bij 4 aardig op temperatuur te houden als het buiten vriest, weet ik inmiddels uit ervaring. Hoewel een ezel wat kleiner van stuk is, zal dat in combinatie met de os niet veel anders zijn. Daarbij isoleert stro uitstekend.

 Waar wil ik heen? Geen idee, eerlijk gezegd. Ongetwijfeld naar bed straks. Nu de dag nog ff vasthouden. Het nagenieten van de aangename prettigheid van niet-verplichtende bezigheden. Het is maar goed, dat er geen nachtmis is. Ik had 'm aan me voorbij laten gaan.

Toekomstbestendig

 Hoelang mag kerstMAN nog? Had bij een fictief figuur niet inmiddels een uitgebreid belevingsonderzoek moeten plaatsen vinden om na te gaan of de mensen hem, haar, het wel zien als man? En misschien heeft hij, zij, men wel een eigen mening daarover, die de grenzen van de fictiviteit weten te overschrijden. Je weet het maar nooit tegenwoordig. Niet dat daar dan veel rekening mee zal worden gehouden. Als Piet mag je tenslotte ook niet meer zwart zijn, al zou je het willen.

 Hier hebben ze ook iets in het vroege voorjaar met zwart geverfde en gemaskerde types met knallende zwepen. De betekenis is me vast al een keer uitgelegd, maar is niet blijven hangen. Het tijdstip is te vroeg om iets van een vruchtbaarheidselement te hebben. En waarom die lui zwart zijn ... iets met duivels staat me vaag bij.

 Maar hoe noem je een Kerstman, die eigenlijk geen man is of net wel maar toch eigenlijk weer niet, tenminste niet helemaal? Kerstmens? Rijmt op '-wens', maar het is geen Sinterklaas meer, als het tijd is voor de niet-Kerstman. Kerstvrouw is te plat en heeft bovendien dezelfde bezwaren als Kerstman qua gendergezeur. Dan maar een KerstLHBTIQAPC'er omdat het zo lekker bekt?

Sfeerbeeld

 Brandende kaarsen, theelichtjes, lampjes .... Toch dimmercontacten moet installeren, dan hadden we onze eigen Kerstmarkt kunnen creëren. Bomen, ballen, kransen, tijdgebonden servies. Alles staat in de startblokken. Het is wachten op het begin.

 Had vandaag eigenlijk wel de rib uit ons lijf verwacht. Aanwezig zijn in Médias wil niet zeggen, dat direct ook de laatste étappe wordt afgelegd. Mag voor de bezorger hopen, dat hij op Kerstavond niet tot laat in de avond moet doorwerken om iedereen van de gewenste zooi te voorzien om onder de kerstboom te leggen. De online-kerstman. Rudolf op vier wielen.

 Als het ding op voorraad was geweest, had ik 'm zelf mee kunnen nemen. Dan had ik 'm misschien al hangen. Dat zie ik bij een levering vandaag niet meer gebeuren. Staat zo'n ramp van een doos, die je eenmaal geleegd ook weer moet bewaren, dagenlang in de weg. Dozen .... de halve zolder ligt er bezaaid mee.

Kerstavond

 Volgens mij ben ik nog ooit zo op mijn dooie gemakkie de kerstavond in gerold. Geen gegeven trouwens om mijn handen voor in het vuur te steken. Ik heb de invulling van alle voorgaande jaren niet dusdanig paraat, dat ik het niet van mijn gevoel zou hoeven hebben. Bovendien klinkt het wel leuk zo'n boude bewering. Net alsof je iets bijzonders meemaakt en dergelijke momenten altijd weet te registreren.

 Gewoon niet weg. Geen drukke winkelstraten maar een uitgestorven dorpsstraat. Helaas ook geen verwarmde terrassen waar je, gezeten achter iets zwaar alcoholisch of gewoon een Latte, je kunt vermaken met de voorbij trekkende mafkezen, die met Kerst zonodig de hort op moeten. Mooi moment om jezelf ff te vergeten.

 Zowel Praag als Wenen waren gekkenhuizen wat dat betreft. De volgende keer staat Boedapest op het programma. Maar zover wil ik op dit moment niet vooruit lopen. Teveel 'maren' en mogelijkheden. Mocht het er 2020 (prachtig jaartal!) van komen dan hebben we de koninklijk-keizerlijke, exusez moi, keizer- en koninklijke driehoek gehad. Moet een prachtige tijd zijn geweest en dan baseer ik me niet op de Sissi-filmen.

Onwezenlijk

 Mooi strak in de planning. Een rustige dag vandaag. Beetje freewheelen. Nog wat laatste papieren van de tafel laten verdwijnen. Beetje rommelen in de keuken. Zien of de recepten (smaak-)aanpassingen behoeven naar aanleiding van de veranderdee ingrediënten. Lange vingers scoren. Soep klaren. Houthakken zit er niet in. Heerlijk ruim en rustig kortom. Glühwein, marsepein, chocola, sterkers, siësta. Weldadige ideeënwereld.

 Berenvel (waarom is dat met een 'n'? Het is toch het vel van slechts één beer!), openhaard, vuur, kerstmuziek van Johnny Cash op de achtergrond, Mariana met koptelefoon voor de Tv, honden opgerold naast me, glaasje port (vergeten, gelukkig is daar de kelder), beetje in het vuur staren en als ik dat zat ben afwisselen met het plafond, de wereld de wereld laten en me afvragen of ik het volgend jaar om dezelfde tijd nog aanwezig ben. Prettige Kerstdagen ....

Plastificeren

 Het is nat, regent of ziet er naar uit dat het zo gaat regenen en dat gaat zo door tot de Kerst voorbij is. We moeten ons iets anders laten invallen. De boel aanpassen. De Kerstman moet waterdicht leveren. Dat wordt plastic plakken en vervolgens hopen, dat het blijft zitten tot het gewenste doel is bereikt. Of kunnen we het beter helemaal in vershoudfolie wikkelen? Zoals je op vliegvelden wel ziet als extra beschermingsmogelijkheid voor je bagage.

 Een rol per doos zal ons niet de kop kosten. Maar werkt het? Hoeveel meter heb je en hoeveel meter verbruik je voor één laag om de doos? Eenmaal eromheen is 1,5 tot 2 meter en dat zul je per laag toch gauw een keer op 6-8 moeten doen, dus 12-16 meter. Hoeveel zit er op een rol? 50m? Dan haal je in het gunstigste geval èn zonder gaten of andere missers 4 lagen per doos. Zou voldoende moeten zijn èn ziet beter uit dan een omhulsel van vuilniszakgrijs. Maar is het ook beter? Wie gaat er ook van regen uit in december ..... in Roemenië. (Nu foeteren op de klimaatverandering!)

 We kunnen natuurlijk ook gewoon een rondje buren maken en de zooi zo afgeven. Behalve dat dat minder leuk is, moet je natuurlijk overal gaan zitten, iets drinken en eten en met Mariana kost het qua kletsen gauw een half zo niet een heel uur. Dè manier om de buren beter te leren kennen maar niet iets waar ik op zit te wachten.

Opkriktijd?

 We zakken langzaam weg. Vannacht door de 700 gezakt. De zes-versie is in zicht en daar gaat het niet bij stoppen. De paar trouwe lezers niet te na gesproken kriebelt het toch weer om de pageviews op te poetsen. Zal dan toch echt met iets 'schokkends' moeten komen wat niet blijft hangen in al die mn dit jaar ingebouwde filters. 2019 is het jaar van de filters in/op het internet. Het jaar van de zelfcensuur. Het jaar van de lange tenen. Het jaar van de massa die gedwongen wordt te buigen voor de neuken (Dirty mind!), ik bedoel nukken en overgevoeligheden van een willekeurig individu.

 Wil je iets, moeten mannen en vrouwen evenwichtig vertegenwoordigd zijn en niet alleen qua aantal. Moet het plaatje alle denkbare lichaamskleuren tonen, met de genderidioterie rekening houden, verantwoording nemen dan wel afleggen voor de laatste 10 eeuwen historie en klimaatvriendelijk cq CO2-neutraal zijn. Ben ik wat vergeten? Saaier kan volgens mij nauwelijks. Interesse wek je net door het tegenovergestelde, door de randjes op te zoeken, maar dat snappen de huidige druktemakers niet. Doodnuanceren heet zoiets.

 Dus, zou ik het al willen, dan kost me dat veel teveel moeite om met alles rekening te houden. En mocht dat onverhoops toch lukken, dan is het geproduceerde bijvoorbaat oninteressant. Ik wacht met smacht op de tegenbeweging.

Verwateren

 Kerst, nou ja bijna, en regen ... Wit hoeft de Kerst voor mij niet te zijn, hoewel terugkomen uit de nachtmis, als het sneeuwt, heeft wel wat. Maar dat zit er niet in. Niet alleen geen sneeuw maar ook geen nachtmis heb ik begrepen. Zo'n dienst wordt alleen met Pasen gehouden en begint dan om middernacht met een aantal omrondingen van het kerkgebouw en duurt minstens drie uur. Niks bijzonders, want dat duren de normale missen ook. Nog tijd genoeg dus om de priester het idee te geven, dat hij er een ziel bij heeft.

 Maar ja, 'geen sneeuw' en 'regen' zijn nou niet echt vergelijkbare grootheden. Geen sneeuw kan ik goed hebben, regen daarentegen liever niet, ongeacht of het nou Kerst, zomer of voorjaar is. En wat valt is Nederlandse zeurregen. Net te grote druppels om het miezer te noemen, maar wel met dezelfde intensiteit. Echt zeikweer dus.

 En eigenlijk zou het m'n reet roesten of het nou wel of niet regent, maar we waren vanavond iets van plan en als de regen aanhoudt valt dat in het water. Zou jammer zijn, maar ik ga anderszijds ook niet tot in de kleine uurtjes opzitten in de hoop,dat het ophoudt met het geplens.

Aanpasmenu

 Voor het eerste sinds ruim zes weken met de bereiding begonnen van een gerecht waar vlees bij komt kijken. Bereiden! Meer niet. De eerste dierlijke eiwitten krijgt het lijf pas weer op eerste Kerstdag te verhapstukken. In Mariana's geval. Ik heb helaas, helaas pindakaas een keer onbedoeld gezondigd. Nu kan ik behalve de priester een gat in de lucht te laten springen door de mis te bezoeken, 'm ook nog een plezier doen met een biecht. In theorie dan, want dat ga ik toch echt niet en nooit meer doen. Ik heb van die, volgens mij, ene keer dat ik echt in zo'n biechthokje heb gezeten geen trauma overgehouden, maar er zijn weinig activiteiten in je leven, die het ongemak van dat verblijf weten te evenaren laat staan overtreffen.

 De soep voor de Kerst kortom. Kippensoep. Supa de Gaina. Met huisgemaakte vermicelli. Niet in ons huis. Huisnijverheid van vrienden. Geen verdere keukenactiviteiten in de planning vanavond. De rest is niet à la minuut maar wel op de dag zelf, zelfs de tiramisù. Een beetje met de scepter zwaaien in de keuken en mezelf commanderen. Minder gevloek en gebrul dan bij Gordon Ramsay, zelfs als ik het niet alleen in mijn tweetjes doe.

 Omdat het allemaal nooit eerder gedaan is, is het wel spannend of zoiets te noemen. Zeker nu ook nog de hoofdingrediënten van een aantal gangen zijn gewijzigd. Toch zal het qua smaak nauwelijks mis kunnen gaan. Daar sta je tenslotte zelf bij en het gaat om je eigen smaak en niet die van de receptschrijver. Met bereiding en gaarheid en zo ligt dat anders. Een Coquelet is ongeveer tweemaal zo groot als een kwartel, die het tot bij de poelier heeft geschopt. Het verschil tussen langoestines en de grote garnalen, die ik gekocht heb, moet ik nog uitzoeken. En dat een moot gerookte zalm klein gehakt en gemengd met verse qua tartaar anders zal uitpakken dan verse tonijn, dat snapt de grootste keukenanalfabeet nog. Denk ik.

Vollopen

 Voor negenen op de parkeerplaats van de Shopping City in Sibiu. Op dat tijdstip is alleen het deel van de supermarkten geopend. De parkeerplaats was niet bomvol maar ook niet bepaald leeg. Na een paar kleine rondjes een acceptabele plek gevonden om na de strooptocht door de supermarkten niet al te ver te moeten leuren met een karretje, waarvan in vele gevallen minimaal één wiel niet lekker loopt.

 Geen boodschappenkarretje te bekennen. Normaal gesproken staan er buiten 8 twintig meter lange rijen. Nada. Wel eentje kunnen scoren en binnen toch niet het idee, dat er zoveel mensen bezig waren karretjes vol te laden. Wel veel mensen, maar geen blokkerende massa's.

 Tijdens het afwerken van mijn lijstje met een scheef oog in de karren van anderen gekeken. De wagentjes met speciale spullen waren een uitzondering. Het merendeel was gewoon gevuld met wat volgens mij anders ook gekocht zou worden, alleen net iets meer van alles. Veel foute frisdrank, natuurlijk bier, vele zakken pufuleti, cozonac, chocola waar je de cacao in moet zoeken, etc.

 Om een uur of elf konden we met moeite de parkeerplaats verlaten. De echte drukte moest volgens mij nog komen. Blij dat ik er morgen niet hoef te zijn.

Verzamelen

 Een werkdag! Half negen de deur uit, bij vieren weer binnen. En waar we met regelmaat bij terugkeer van een inkoopdagje in Sibiu een overvolle bagageruimte hebben, was het vandaag niet meer dan een gevulde achterbank. Als we het spul op de achterbank hadden gezet. Wat we niet gedaan hebben. Gelukkig stond het in de veel te ruimte bagageruimte wel enigszins klem tussen de tegenover elkaar gelegen zijkanten. Geen gebowl op weg naar huis.

 En wat was niet te krijgen? Precies de smaakmakers van het bedachte menu. Na twee supermarkten in de Metro maar omgedacht. Een combi van gerookte en verse zalmmoten ipv de rode tonijn, bevroren, ongekookte tijgergarnalen ipv verse langoustines en coquelets ipv kwartels. Flexibiliteit.. Het is geen Frankrijk, hoewel ik zeker weten alle onderdelen eerder in groothandel of supermarkt heb zien liggen. Ze doen gewoon niet aan die extra's rondom de Kerst. Wat wil je als het originele kerstmenu uit gevulde koolrolletjes bestaat. Tenminste deels.

 De rest was min of meer wel kunnen krijgen, maar dat betrof in feite enkel groenten en kruiden, maar dan wel vers. Wat morgen nog moet, zijn de lange vingers voor in de tiramisù. Die van de lokale Penny zien er een stuk smakelijker uit, dan wat ik vandaag ben tegen gekomen.

Self-coaching

 Moet ik me mentaal voorbereiden op morgen? Dat valt volgens mij wel mee. Het is geen Black Friday nonsens met binnen stormende klanten, die allemaal op de slechts beperkt aanwezige aanbiedingen duiken en elkaar daarover naar het leven staan. Op tijd beginnen en voor de drukte het meeste gescoord hebben. Dat de vakkenvullers vanavond hard gewerkt mogen hebben!!

Uitloop

 Na tienen en nog bezig. Dat kun je zo hebben met prioriteiten, als de vaart er niet in wil komen. Nu mis ik ook nog een 'dossier'. Dat is einde oefening voor vandaag. Ik ga nu niet alles nog een keer nalopen om te zien waar het mapje tussen is verdwenen. Morgenavond weer of anders dinsdag. Het spul kan geen pootjes hebben gekregen. Dat kon je als kind wel wijsgemaakt worden, maar dat lukt nu bij mezelf niet meer.

 De beoogde tafelhelft is leeg. Da's het belangrijkste. Dat dat deels gelukt is door zooi van de ene helft naar de andere te verleggen is alleen maar uitstel van executie. Het meeste is geoormerkt en in principe op te ruimen. Tenminste bij het spul waarvan oudere versies al een plek hadden. De rest is ff zoeken en ergens plek maken. D'r staan nog zeker 2 dozen oude administratie op vernietiging te wachten, als het d'r geen drie zijn. Die plek komt er dus wel.

Steuntje

 Zondag. De honden vanochtend teveel vrijheid gegund en daar maken ze nog steeds dankbaar gebruik van. Enkel Rosa was haar vrijheid na anderhalf uur blijkbaar zat en vertoonde zich op de binnenplaats. Verder geen verkeerde dag, Voor het eerst in weken geen nachtvorst, dus kilo's blubber aan mijn laarzen en op de sokken de binnenplaats overgestoken naar de tuinkamer voor mijn huisslippers. Die mogen de volgende keer wel mee naar buiten. Waar je niet allemaal aan moet denken!

 (Op)ruimdag. Doorbijtdag. Doedag. Kerst-klaar-maak dag. Maak-er-iets-moois-van dag. Je moet het wel aan jezelf weten te verkopen anders gaat het zeker niet lukken. De afhaakkans tussen 12 en 17 uur ligt sowieso in eerste instantie dichter bij de 12 dan bij de 17 uur. Dus prioriteren. De tafel moet leeg, dat is nummer één op het lijstje. Vervolgens moet de wasmachine-inhoud verwisseld. De rest is vanaf dat moment mooi meegenomen maar verder onbelangrijk.

 Je zou een partijtje reserve-flows op de plank moeten hebben liggen en die bij behoefte kunnen inzetten als een soort joker in een kaartspel. En indien verbruikt moet je ze ook weer kunnen verdienen met gelukte klussen of een x-aantal doorzetdagen zonder verdere relevantie. Maximaal drie op de plank om niet het gevoel te krijgen, dat je er altijd wel op kunt terugvallen. En natuurlijk met de noodzaak van een serieuze inzet om ze te vergaren. Niet met twee vingers in de neus en de andere hand op de rug gebonden. Dan is de waardering voor het verkrijgen ver te zoeken. Maar helaas, dus gewoon op eigen kracht.

Gebrabbel

Ce faci?
Bine
De mult de lucru?
Ce?
Activitate ...
Nu
De ce nu?
De ce da?
Ei bine, nu conteaza
Ach asa
Plimbare?
Da
Buna
Antrenament
Foarte buna
Stiu
Si Doama?
Sanatate?
Da
Nicio problema
Frumos!
Multumesc
O zi buna
La revedere

Dagelijks's

 Bedacht me gisteren, dat de dagen op elkaar beginnen te lijken. Is dat een goed of een ongewenste feit? Misschien is het wel gewoon seizoengebonden. De winterse dagen zijn zo kort, dat ze vaak al voorbij zijn voordat je tot actie kunt overgaan. Actie anders dan de standaarden van elke dag. Dan haal je de lucht uit het systeem en blijft het skelet over. Soms heb ik het idee, dat ik alleen de honden uitlaat en slaap. Bed uit, bed in en tussendoor de honden.

 De dagen zouden langer moeten zijn.. Niet om meer te doen, maar om me voor hetzelfde minder te moeten haasten. Waarbij 'haasten' dit geval geval als erg relatief gezien mag worden. Ruimte voor vrijloop, dat wat je bij een overvolle agenda er net allemaal uitwerkt. Reflectietijd, ledigheid, geeft het een naampje.

 Een partij(tje) hout hakken en met regelmaat de tijd nemen om je blik over het achterliggende heuvellandschap te laten glijden of even de wei in te lopen om te zien hoe de toppen van de Karpaten er vandaag bij liggen. Mariana zou een praatje maken met een willekeurige voorbijganger of loslopende buur, dat is niet aan mij besteed en heeft niks met een taalbarrière te maken. Maar zo van die momenten waarin je prettig niet-productief bent. De goede invloed van het Roemeense platteland?

Doorgeslagen

 Prachtig woord "Tellertatowierung". Ooit het streven gehad om me 'omhoog te eten' t/m een drie sterren restaurant maar gaande die bezigheid, waarbij ik op twee ben blijven steken, is daar het slop in gekomen. Eigenlijk is één ster de enige opstap geweest, die ik kon waarderen. Heb dat op diverse plekkeen gedaan. Vaak is het een bijzondere plek, aantrekkelijke aankleding, goede service en wordt er met liefde gekookt.

 Of het de ervaring van dat ene twee sterren restaurant is geweest of de alom meer op decoratie dan op het voorschotelen van een goed klaargemaakt gerecht ingestelde mentaliteit, weet ik niet. Zoals haast altijd vast iets van allebei. Het bord mag er best goed verzorgd uitzien. Graag zelfs. Maar het hoeft geen kunstwerk te worden. Zelfs niet bij een toetje. Presentatie is een onderdeel van het geheel en niet het doel.

 En dan ook steeds meer verschillende smaken, ingrediënten, onderdelen van een gerecht apart, naast elkaar op hetzelfde bord serveren ipv één geheel of hooguit twee. En dan hebben ze het over een saus op de menukaart en blijkt het later een druppel op je bord te zijn. Daar ergens moet ik afgehaakt zijn. Sindsdien neig ik meer naar éénpansgerechten dan bedjes mèt tierlantijntjes.

Minderen

 Pfffft, weg dag. Je wilt gewoon teveel. Wanneer is dat een gewoonte geworden? Zouden mijn ouders dat ook gehadden hebben, toen ze net getrouwd de ene na de andere koter in de wereld zette?? De mens wil teveel, dat wordt ook gegarandeerd z'n ondergang. Het is een beetje als rennende lemmingen. Meer, meer, meer, boem!

 Pas nog een leuk stuk gelezen, dat zijdelings aan deze foute menselijke neiging refereert. Een sterrenkok die er de brui aan geeft.

 "Es geht in der Sterneküche immer mehr um Oberflächliches, Tellertätowierung und so. Wir haben früher zwölf Gänge gekocht, total bescheuert. Das kann kein Mensch essen. Heute ist es so, dass es weiniger Gänge gibt, aber auf den Tellern liegen lauter verschiedene Sachen, die alle toll klinkende Namen haben. Aber die meisten Gäste können sich darunter nichts vorstellen. Das sind Ablenkungsmanöver der Sterneküche. Die Sterneküche verkauft Illusionen."

 Nu gebeurd het wel vaker dat Michelin de rug wordt toegekeerd. Mn omdat ze de werktijden zat zijn of meer vrijheid in hun menukeuze willen zonder steeds die sterren voor ogen te hebben. Deze meneer kapte met z'n culinaire hoogstandjes vanwege de algehele afwezigheid van kwaliteit in het hedendaagse voedsel. Het zoveelste geluid voor minder maar van meer kwaliteit.

 Hij, Duitser vergelijkt het met Italianen en Fransen. Nu weet ik niet of die zo ontzettend op kwaliteit letten, als hij het idee heeft. Van de Fransen heb ik dat in hun hypermachés in elk geval niet gemerkt. Meer keuze, da's zeker maar of het met die prijzenoorlogen nog meer kwaliteit betreft , betwijfel ik. Ook de foie gras in de Franse supermarkt komt vnl uit China en niet uit de Périgord. Misschien verwerken ze 'm daar nog en dan heet het ineens een Frans produkt te zijn. Kiss my ass!

 Maar hoe het ook zij, een feit is, dat het aandeel van het inkomen, dat aan voedsel besteed wordt, door de jaren heen fors is gedaald. En dat is raar, want bijv. bij auto's niet het geval. Integendeel zelfs. Als het alsmaar vooral goedkoop moet zijn, terwijl goedkoop alom bekend staat als duurkoop, dan moet zich dat ergens wreken. Ws is dat uiteindelijk in de gezondheid.

Verkennen

 Het bezoek aan zo'n 'boeren'-markt neemt geen uren in beslag. Zeker niet in deze tijd van het jaar. Ook geen zin om na anderhalf uur direct de 50 km terug te rijden. Ff aan de koffie in de Shopping City. In het nwe deel zit op de begane grond, nièt op het food-niveau een enigszins prijzige maar uitstekende koffietent. Verse jus, heerlijke Latte en vandaag een bijzonder stuk taart. Met verwennen is niks mis. Ook niet als het jezelf betreft.

 Het idee om ook nog ff de supermarkt in te duiken maar overgeslagen. Op de parkeerplaats en de weg naar het winkelcentrum toe was al te zien, dat het druk zou zijn. Dat doen we ons maandag aan. Het wordt maandag een lange dag.. Daar ga ik maar ff vanuit. In theorie zou het ook in een flitsende tour door beide supermarkten geregeld kunnen zijn, maar de werkelijkheid is ongetwijfeld een stuk weerbarstiger. Toch heb ik er zin in.

Lokaal

  Leuke markt. Verkeerde moment. Een paar jaar geleden al een keer geweest. Sindsdien is de markt behoorlijk in omvang toegenomen. Veel kaas, of wat hier voor kaas doorgaat, vleeswaren, honing, brood, ingemaakt spul, siropen, wijn en natuurlijk eigen stooksels. Ook groente, maar dat was verwaarloosbaar en kan volgens mij in deze tijd van het jaar nooit van een kleine producent zijn.

 Natuurlijk wel wat dingen gekocht. Mn vleeswaren waren bij Mariana in trekt. Gelukkig alles met mate, anders hadden we er het kerstmenu uit samen moeten stellen.

 Na de feestdagen nog een keer en dan invulling van het weekmenu af laten hangen van het aanwezige aanbod. En dat dan met enige (welke?) regelmaat herhalen. Mooi om te zien hoe regio en jaargetij in het aanbod terug zijn te vinden.

Warmlopen

 Niks geen hout gehakt. Zelfs van de afwas is het niet gekomen. Tel uw zegeningen en niet wat er niet van is gekomen. Voor dat laatste hebben we morgen, overmorgen en indien nodig verder. De planning comprimeert dag voor dag. Je zou er stress van kunnen krijgen, ware het niet, dat de ervaring heeft geleerd, dat een beetje druk op de ketel wonderen kan doen. Hoe het ook loopt, het komt altijd goed. Mocht het nodig zijn worden dingen aangepast, omgegooid, verwisseld of zelfs weggestreept.

 Morgen de kleine lokale producenten. Zondag het huis. Maandag de feitelijke boodschappen. Dinsdag vrij, maak er een uitloopdag van. Verder dan de Penny zoek ik het dan niet meer. Zo bescherm je jezelf. Morgen is gewoon leuk en kan tot (kleine) veranderingen in de menu's leiden. Zondag is een kwestie van doorbijten. Maandag een marathon. En dinsdag uitpuffen en inventariseren.

 In de nacht van 22-23 december spelen we voor Kerstman in de directe omgeving van ons huis. In de nacht van 23-24 is er een nachtmis. Ik twijfel nu of die pas om 3 of 4 uur begint of al om middernacht. Het ene is volgens mij met Pasen en het andere met de Kerst. Mariana zal daar uitkomst bieden. Of ik me er toe kan brengen, is de vrg. De priester springt een gat in de lucht, als hij mij in de kerk ziet.

Zwart/rood

 Vrijdag. Agnita. Markt. Als je er niks speciaals te zoeken hebt, kun je er beter wegblijven vanwege de drukte. Mn de gemeenschap met grote zwarte hoeden, baarden en corduroy bandplooibroeken voor de mannen en enkellange, bonte maar overwegend rode plissé rokken, hoofddoek en vlechten in het lange haar, waaraan je kunt zien of het betreffende meisje al is uitgehuwelijkt of nog vrij is. Vrijwel altijd in groepjes. Familie? Mannen en vrouwen apart van elkaar.

 Je komt ze overal tegen. In de wachtkamer, de farmacie, de Penny, de Post, de bouwmarkt, voor de geldautomaten en natuurlijk op de markt. Het is een soort uitje en treffen. Niet dat je ze de rest van de week niet ziet, maar minder overheersend. Ze spreken een eigen taal. Zijn erg in hun groep gekeerd maar niet onvriendelijk of erger. Als iets gekocht cq betaald moet worden, zie je met regelmaat, dat verschillende vrouwen geld bij elkaar stoppen tot het voldoende is.

 Mannen wachten buiten in de auto met lopende motor. Ws bang, dat als ze de motor uitschakelen, ze het ding niet meer aan de praat krijgen. Meestal veel-de-handse Duitse afdankertjes. Golf of Passaat in stationcar uitvoering. Variant heet dat bij VW. Dan klitten binnen de kortste keren diverse hoeden met daaronder mannen rondom de geopende motorkap en wordt uitgebreid gediscussieerd en natuurlijk ook gesleuteld. Vrouwen houden zich afzijdig totdat de motor het weer doet en ze kunnen instappen. Ik zou weleens bij zo'n familie op bezoek willen.

Genderkul

 Ik kan het haast niet geloven, maar vrees dat ik fout zit. Ontslagen worden en dat door de rechter bevestigd zien, als je een collega niet aanspreekt op de door hem, haar, sorry hen gewenste wijze. Ik kan dat gendergezeur moeilijker serieus nemen dan het hele gedoe over het redden van het klimaat. Dat hij zich een zij voelt of zij zich als hij ziet, d'r inmiddels ook onzijdige en zelfs onbepaalde seksen zijn. Het zal me een worst wezen. Dat is het probleem van de betrokkenen. Ze zoeken d'r maar een oplossing voor.

 Maar nee, tegenwoordig bepaalt het individu wat de massa heeft te denken en hoe te reageren. In dit geval zag de overduidelijk mannelijke mens zich als een combi van man en vrouw. De ene het uiterlijk, de andere het gevoel en wilde daarom met een meervoudsvorm aangesproken worden. Je zult op een werkplek zitten met meer van die, hoe zal ik ze noemen, types, die er alles aan doen om vooral anders, aparter, individueler etc te zijn en van al die in mijn ogen doorgedraaide types de gewenste aanspreekvorm moeten onthouden op straffe van ontslag. Dan heb je als werkgever ook een steekje los.

 En o wee, als je met doodsverachting de ontslagene steunt, dan wordt je op de asociale media gekruisigd, gevierendeeld, geradbraakt, opgehangen, verbrand en aan de wurgpaal gezet. Hoe waag je het om tegen het gevoel van een individu in te gaan, iets redelijks te zeggen, een vrgtkn te plaatsen. Het wordt tijd, dat dit tij tegen een keerpunt kets. Anders zie ik de wereld niet aan klimaatproblemen maar aan de waanzin van de Westerse wereld ten onder gaan.

 Het onderwerp is natuurlijk gefundenes Fressen voor de Geenstijlgemeenschap. Ik ga d'r misschien eens doorheen bladeren, als ze uitgeraasd zijn, maar eentje vat een hoop kort en krachtig samen:

"Rowling (die commentaar durfde te geven) heeft niet helemaal door hoe het werkt tegenwoordig. Als ik me identificeer als een doos chiquitabananen heb ik geen hulp of bijles nodig maar recht op geld, een operatie, heel veel begrip, betaalde optredens in praatshows, een column in een landelijk dagblad en een overdonderdend applaus hoe goed ik toch wel niet ben."

Slaapbeslag

 Ligt het aan het seizoen of aan de nog steeds voortschrijdende normalisering? Inmiddels omvatten mijn nachten geslagen 8 uur slaap. Het is eeuwen geleden dat dat een onderdeel van mijn normale doen was. Het gaat weliswaar in étappes maar ook daar zitten vooruitgang in de vermindering van het aantal en in de vermeerdering van de tussenliggende slaaptijd. En van twaalf tot vijf mag eigenlijk gewoon een nacht aan één stuk heten. Jaren met minder genoegen genomen als nachtrust.

 Wennen en natuurlijk ook de vrg "Of dit wel klopt." Alles wat afwijkt van wat je gewend bent, behoor je tenslotte met enig wantrouwen tegemoet te treden, als ik de heren en dames medici van een paar weken geleden moet geloven. Vooralsnog zie ik het als een vorm van een weldaad en weet haast zeker, dat het seizoen hier ook in meespeelt. Om acht uur is het nog niet echt dag qua licht. Dat gaat binnenkort trouwens weer de andere kant op. Nog één dag slecht is het korten.

 Met acht uur - half negen doe ik het helemaal niet zo slecht dit jaar. De bedverlaattijd heeft in dit seizoen vaker dan eens een uur later gelegen. Straks weer op z'n vroegst zes uur (zo af en toe). Je praat dus over een seizoensspeling van 2-2,5 uur. Een speling die per saldo verbazend weinig invloed heeft op het verdere verloop van de dag. En dat terwijl je in de winter niet alleen later maar ook trager bent. Vreemd. Heel vreemd.

Uitgelaten

 Vanochtend geen schaapskudde in mijn achtertuin èn geen afspraken om de deur uit te gaan. Vrije baan voor de gezusters kortom. Poort open en ze schieten weg alsof ze gelanceerd worden. Het is dan ff afwachten in welke richting de opgekropte energie van bijna een week aangelijnd uitlaten hen heen leidt.. Ditmaal ging het naar rechts, terwijl het meestal naar links gaat en af en toe rechtdoor en direct het riviertje over.

 Links zit een hond aan de ketting in een tuin met een omheining met meer gaten dan een Emmenthalerkaas. Daar ragden de dames dus dwars doorheen. Gelukkig doen ze de hond niks. Maar lullig is het wel om een kettinghond je eigen vrijheid onder zijn neus te wrijven. Maar dat is vast te menselijk gedacht.

 Na een paar keer fluiten en roepen laten ze het dier met rust en komen achter mij aan. De tour kan beginnen. Ze hadden er vandaag zin in en zochten het ver weg, heuvel op. Het was af en toe zoeken om te zien waar ze uithingen. Maar ze komen altijd weer terug en naar het zich laat aanzien ook op de terugweg, bijna thuis om aanlijnd te worden. Afkloppen! Het zal vast nog geen garantie voor altijd zijn.

Jeuk

 De inspiratie kruipt waar mogelijkheden afwezig leken. Kerst en Italië kriebelen. Een paar verschillende verse slasoorten, rode uien uit de tuin, ingemaakte wortels, tomatenpuree van eigen produktie, gefermenteerde bonen, pasta, pizza, bruschetta's, basilicum van de vensterbank, een verse vis ... Volgens mij moet ik zonder overdreven veel moeite een heel eind kunnen komen. En als klapper de tiramisù naar Oliver's recept. Hebben we nog wat te vergelijken ook.

Beperken?

 In het kader van de recepten ook het boek van Jamie Oliver in Italië ter hand genomen. Volgens mij de eerste keer sinds de aankoop, hoewel er geen cellofaan meer omheen zat. Een beetje teveel tekst en dan nog van de wervende soort, die steeds opnieuw naar een overtreffende trap zoekt, maar inhoudelijk niet verkeerd. Die keuken behoort tot mijn favorieten. Ik kreeg trek bij het merendeel van de gerechten en ook zin om ze te maken. Maar het feestelijke element ontbrak. Met een beetje fantasie en opsmuk moet dat zonder al teveel problemen aan de meeste gerechten toe te voegen zijn.

 Die uitdaging laat ik dit jaar zitten. Denk ik. Ik twijfel nog over de invulling van mijn keukenactiviteiten op de tweede kerstdag. Geen hele dag meer achter het fornuis maar misschien wel een paar kleinigheden. Ik laat het afhangen van de inspiratie, als ik tussen de schappen in de supermarkten loop.

Logistiek

 Druk, druk, druk en het is pas donderdag. Niet ik, maar om ons heen. Kerst is over een week. Ik ga er gemakshalve vanuit, dat de supermarkten hun bestelling- en aanvoersysteem op orde hebben. Niet in het weekeinde de 'normale' leegverkoop en op maandag tussen de pallets vol met dozen door slalommen van het ene lege rek naar het andere. Vòòr het weekeinde allemaal vers spul inslaan, wat je pas op woensdag gaat gebruiken, lijkt me niet wenselijk.

 Het is in feite te bar voor woorden, dat je bijna als een sterrenrestaurant op je versgoed aast. Niks uit eigen voorraad of met spul, dat al eerder speciaal voor de feestdagen is bereid (sarmale, bijvoorbeeld) en aan de kant gezet. Niks geen biologische toestanden uit eigen regio of dorp als het kan. Misschien gaan we zaterdagochtend wel nog naar de markt van/voor kleine producenten in Sibiu. Is wel weer 100 km rijden.

 Weet niet of die afstand in de filosofie van bioregionaal past en dat liefst nog seizoensgebonden ook. Komt de Kerst er bekaaid vanaf. Kolen, wild, varkensvlees, een oude kip, aardappels, wortels en mais voor de polenta, als ik zo ff de seizoenslijst voor ogen probeer te halen. En allerlei zoet-zuurs en ander ingemaakt spul. Verwend, gewoon verwend. Dat is het punt.

Beeld

 Bij thuiskomst gelijk de blu-ray aangesloten. Bij gebrek aan Tv de HMDI kabel van het Pc-scherm in de speler geplugd. Wilde zien of de onwillige Cd's nu wel gelezen konden worden. En of het Pc-scherm bereid was het eventueel geproduuceerde beeld weer te geven. Ja, dus. Niet alles werkte, omdat je de afstandbediening van de speler moet instellen op de Tv. Om dat nu voor het Pc-scherm te doen, leek me wat onzinnig.

 Maar prachtig beeld. André Rieu 'The Magic of Maastricht'. Mooi mijn Pc kwijt voor een uur of twee. Dat zal over een week of wat anders lopen.

 Wat me wel direct (weer) opviel was het uitzinnige enthousiasme en de lol, die de meute op het Vrijthof tentoon spreidde. Een massa die bovendien voor minstens 80% zo in de buurt van mijn leeftijd zat. Die man weet vreugde te realiseren. Ik weet niet, hoe ik dat het beste kan omschrijven. Ik vrees, dat ik het nog een keer aan den lijve ga ondervinden.

Deels

 Natuurlijk was het gewenste spul weer niet ter plekke aanwezig en moet het uit Boekarest aangevoerd worden. Soit. Een week extra op een jaar of twee dubben cq voor me uit schuiven is de wereld niet. Het bevestigingssysteem ziet vertrouwenwekkend uit. Kan 75 kilo hebben.. Dat zal ongeveer tweemaal de kijkkast zijn, misschien zelfs meer. Gelijk maar een Blu-ray speler erbij genomen. Eentje zonder 25 boxen.

 Redelijke score voor een dag met zo'n lange aanloop. Voor hetzelfde geld was het om de een of andere moeilijk te reproduceren reden weer afgeketst. Niet dus, maar we zijn er nog niet. De beoogde plek moet nog ophang-klaar gemaakt worden. Iets met verbindingen tussen dakspanten. Blijken die niet aan standaardmaten te voldoen. En ik hoef maar tweemaal iets van een cm of 70. De aannemer stelde voor om eens in de stapel hout te kijken, die in de tuin ligt.

 Daar had ik niet aan gedacht. Ik moet eerlijk zijn. Maar dat hout is minimaal nat en grijs en met minder geluk gewoon deels rot. Ideaal is anders, maar ik zal het een kans geven en morgen een blik op de stapel werpen.

Bevestiging

 Op naar de zoveelste poging om een Tv uit te kiezen of beter gezegd een bevestigingssysteem te vinden dat vertrouwen geeft in het op z'n plek houden van het gewenste gevaarte. Het ding komt tegen het schuine dak en moet niet alsnog loodrecht komen te hangen maar plat tegen de schuine wand aan worden bevestigd. En dat is niet de normale gang van zaken. Meestal hangt het ding aan een rechtopstaande muur en wil men het iets kunnen laten kiepen. Dat is een heel ander verhaal.

 Punt is de verplaatsing van het zwaartepunt. Ligt dat bij de normale bevestiging parallel aan de bevestigingsmuur en gaat loodrecht naar beneden en verdeelt het gewicht netjes over alle bevestigingspunten, maakt het bij de schuine wand een hoek met de wand waardoor veel meer gewicht aan ieder bevestigingspunt apart komt te hangen, zowel bij de schroeven waarmee het hanggeraamte in de muur zit als op de in haakplekken, waar het op de Tv geschroefde deel van het ophanggeraamte inhaakt op het muurdeel.

 Interessant, niet? Je zult zo'n ding op je kop krijgen of, wat voor de hand liggender is, een ochtend of avond op de grond terug vinden in gruzelemeneten. Daar zijn die krengen toch een beetje te prijzig voor. Ze hebben helaas geen standaard zwarte rand. In dat geval kon je gewoon botweg een viertal U-ijzers op de balken schroeven en de Tv er achter schuiven.

Culinair ...

 Het duurde ff voordat de recepten me wisten te verleiden, maar de oude lol van voorpret voor het koken is er weer. Waren de eerste twee boeken nou werkelijk zoveel saaier dan de laatste twee of was het een kwestie van 'erin komen'? Ik neig naar het eerste, maar ongetwijfeld is het een mix. 'Vlees & gevogelte' biedt heel wat meer variatie dan 'Vis & zeevruchten' en 'Dessert', tja, dat is een categorie apart.

 Maar maakt niet uit, in principe heb ik het op een rijtje. Ik ga niemand lekker maken en zal de details voor me houden. Het wordt een combi van tonijn, kip, langoustines, kwartel, kaas, tiramisù en chocola. Waarbij het dessert volgens mij het meest spannende is. Net van de week nog ergens gelezen, dat er wereldkampioenschappen worden gehouden in het maken van dat speciale Italiaanse toetje. Gelukkig valt er met de Kerst niks te vergelijken. Het is enkel lukken of mislukken en het is maar de vrg of een mislukte presentatie ook betekent, dat de smaak tegenvalt. Bij ingezakte cake is dat bijv. lang niet altijd het geval.

 Eén dag uitgebreid in de keuken aan de slag lijkt me voldoende. Een herkansing doe ik wel op oudjaarsavond, als duidelijk is, dat we ook die thuis hangend doorbrengen. Dat heette ooit cocoonen, toch?

Ceremonieel

 De innerlijke rust is nog niet wat het zou moeten zijn, maar ik heb er vertrouwen in dat we morgen een heel eind zijn. De begrafenis was de emotionele toestand, die ik er van verwachtte. Vervolgens massaal naar het restaurant waar geen spatje vlees in de maaltijd was te vinden. Op zo'n kerkelijk geïnspireerde toestand houden ze zich blijkbaar aan de vastenperiode. Mij best, hoefde ik niks te laten liggen.

 Een x-tijd na eenen zaten de meesten aan tafel en gingen rechtop staan vanwege het gebed van één van de vier aanwezige priesters. Daarna was het aanvallen. 13:54 was het weer aan een priester voor het dankwoord en stond iedereen direct op om te vertrekken. Het blijft me verbazen! Een dik half uur voor twee gangen en koffie met cake. Ik weet niet waarom het op deze manier gebeurd. Heb er weleens naar gevraagd, maar dat leverde alleen wat schouderbewegingen op.

 Het is alsof men zich schaamt voor de aanwezigheid en zo snel het kan vertrekt. Geen nazitten. Niet de tijd nemen om de dode te herdenken of gewoon contacten te hernieuwen met mensen, die je een hele tijd niet gezien hebt. De koffietafels in Zuid-Limburg is eerst ff buffelen. Broodjes en vla(ai). Na de tweede koffie komt ander spul op tafel en neemt men de tijd om (bij) te kletsen. Normaal gesproken. Ik denk niet, dat mijn familie zo afweek van het gemiddelde.

 In feite gaat dat hele begraven in een rotvaart. Zondag overleden. Woensdag onder de grond. 's Zomers snap ik dat, maar nu is daar geen enkele noodzaak toe. Had vandaag ook het idee, dat een behoorlijk deel van de ceremonie/mis werd overgeslagen. Misschien had dat een reden. Mariana was het niet opgevallen. Ws geldt dat voor de rest van de aanwezigen ook.

Verwerking

 Ondertussen ontvouwt zich buiten een prachtige dag. Strak blauwe lucht. Zonnetje. Je zou zo aan de slag willen. Dat is ws alleen maar omdat het niet kan. Anders nooit zoveel last van. Ik neem d'r nog een, en dat slaat niet op de koffie, op de te vroege vertrokkene en vooral op zijn vrouw, die het begrijpelijkerwijs zwaar heeft en dat overduidelijk niet probeert weg te stoppen. Je kunt het maar beter gehad hebben.

 Het gooit me onwillekeurig terug naar eind oktober, begin november 2007. Ik heb in die periode het meeste gemist. Het was, dat een paar mensen om me heen, me zo af en toe terug de werkelijkheid in trokken, anders was die hele periode in verdwazing verloren gegaan. Het zal het verwerkingsproces niet versneld hebben.

 Inmiddels ruim 12 jaar meer op de teller dan Yoland bij haar vertrek. Ook zij was 52, net als de overledene, die vandaag begraven wordt. Niet dat dat zoveel zegt. Maar vroeg is het voor tegenwoordige begrippen wel. Voordat je het idee hebt, dat je je leven wel gehad hebt, moet je toch eerder aan in de tachtig of meer denken en dan ook, net als bij mijn moeder, de fysieke aftakeling aan den lijve ondervinden, anders heb je ws alsnog het idee, dat je nog wel jaren mee kunt.

Eenzaamheid

 De sociale kant van de IKEA. Sinds de prijsverhoging van 1 euro naar 1 euro 20 en het wegvallen van het kuipje jam zal mijn broer er op zaterdagochtend niet meer zijn geweest. Te duur! Voor hem en zijn vrouw had het dan ook gegarandeerd niks met 'iets sociaals' te maken, dat ze er iedere zaterdagochtend naar toe gingen. Pure krenterigheid, waarbij dan ff vergeten werd, dat het ritje heen en terug toch gauw een liter benzine zal kosten.

 Maar laat ik mijn broer voor wat hij al jaren is in mijn leven, nl niks en me verbazen over het feit, dat een meubelzaak een restaurant heeft, waar je behalve dagelijks kunt ontbijten in de aanloop naar de Kerst ook een kerstdiner wordt aangeboden. Net geen 10 euro, buffetvorm en eten wat je weggestouwd krijgt.

 In China (of was het Japan?) maken de bezoekers gebruik van de showroombedden om een uiltje te knappen. Hier zit de volledige bejaardensoos aan een 'stam'tafel en verjaagd voor een paar uur de eenzaamheid van de oude dag. Zou ik daar ook last van krijgen als ik (nog) ouder word? Weet niet, ergens lijkt me dat stug. Mijn eerste reactie is meer iets van "Heerlijk rustig, geen gezeik aan mijn kop!". Mocht ik behoefte aan een gesprek hebben, praat ik wel tegen de honden of katten. Die kijken altijd erg begripvol en komen nooit met antwoorden, waarvan je denkt "Wat moet ik daar nou weer mee?".

Uitgegumd

 Een dag waarvan vooraf al duidelijk is, dat er weinig beleefd zal worden. De ochtend als rustige aanloop. Uitstekende blog-omstandigheden, alleen valt er weinig te verhalen. Kerkdienst in de kapel, aansluitend een maaltijd, ws in La Prut, eventueel La Gradina of Dacia. Borrel, taart, soep, een berg vlees met een beetje puree, koffie en dan zal het tegen drieën zijn bij thuiskomst. Anderhalf uur om nog een klein of meerdere hele kleine klusjes te doen, honden uitlaten en de dag is voorbij.

 De tweede dag, dat een overledene me van het houthakken weet af te houden. Je zou de man het verstoren van je weekplanning bijna kwalijk nemen. Maar dan zou hij nog ergens moeten zijn en dat lijkt me stug, ondanks alle fantasieën, die daarover bestaan. Wat eerst een zelfstandig functionerend levend wezen was, is verworden tot een klomp levenloos materiaal.

 Het blijft moeilijk te bevatten en idem te accepteren, dat de hele verzameling aan ervaringen, herinneringen, alle persoonseigen gedachten en ideeën in ene op zwart gaat. Het is als 's ochtends je Pc opstarten, op willen starten en ondanks alle knoppen, waar je eerst op drukt en vervolgens op hamert, een zwart scherm het enige resultaat is. Hele werkgeheugen en harde schijven misschien niet leeg maar wel ontoegankelijk. Onbereikbaar. Verloren. Weg.

Doorgezet

 En er is gehakt!! Het einde van de bijna twee jaar oude gestapelde rijen komt in zicht. Nog 2-3 middagen als vandaag en over de rest van dit voorjaar kan een groot zeil getrokken. De aanloop ging met tegenzin. Het opstarten met moeite. Maar, zoals altijd weer, eenmaal bezig rolt de bal lekker door. Scheelt, dat meestal maar één slag nodig is, gezien de doorsnede van de gezaagde blokken. Maar ook de duidelijk dikkere en dan vaak ook robuustere stukken gingen na meerdere aanzetten in de gewenste delen. Dat stimuleeert. Was het niet al aan het schemeren geweest bij de vierde kruiwagen, dan was er ongetwijfeld nog een wagen meer klein geslagen.

 Ik wil meer daar buiten, waar ik sta te hakken, dus dat hout moet verwerkt. Verlies weer veel tijd deze week en om nou met de Kerst in de tuin te staan ploeteren, is ook weer zo wat. Maar het weer werkt ogenschijnlijk mee en gaat het me deze mnd niet onmogelijk maken om het gewenste voor elkaar te krijgen. Ik kan hooguit niet al te vroeg in de ochtend aan de slag, omdat wat ik verplaatsen wil dan gewoon aan elkaar gevroren zal zijn.

 Ik zit voor de twee keer zo dichtbij, wat ik me bedacht had, dat je het gerust lullig kunt noemen, als er alsnog weer wat tussen komt. Als die rechterkant van hout, pallets èn zeil is ontdaan, kan ik met een gerust hart aan mijn winterslaap beginnen.

Ondersteuning

 Condoleren. In het dorp gebeurt het normaal gesproken bij de overledene thuis, waar hij of zij dan ook ligt opgebaard. In dit geval was de man overgebracht naar de herdenkingskapel op het kerkhof in Agnita. De familie heeft daar schijnbaar een graf. Ok, niks bijzonders. Niet de eerste keer, dat we daar de laatste eer aan iemand bewijzen en de nabestaande(n) sterkte wensen.

 Zes uur ter plekke. Aardig wat mensen, de dode maar niet de persoon waarvoor we eigenlijk kwamen. Dat is het nadeel, als het niet aan huis gebeurd. De hele dag daar zitten is ook niet alles. Maar verder niks bedacht, dus rustig wachten. De afwezigheid zal wel geen uren duren. Nou, net niet. Tegen achten verscheen de echtgenote. Al snel werd duidelijk, dat we daar niet op hadden hoeven wachten.

 Niet aanspreekbaar. Over de rand van de kist hangend alleen met de dode bezig. Of hij aub weer tot leven wilde komen, of zoiets. Dat gaat een emotionele bedoening worden morgen. Nog even afgewacht of de vrouw zich nog wilde realiseren, dat mensen misschien iets met haar wilden. Maar nee. Ze werd met zachte hand naar een stoel geleid. Die trok ze zelf naar de kist toe, waarop het verhaal zittend verder ging.

 Zo iemand wil alleen zijn en niet op de schouder getikt worden met de mededeling "Gecondoleerd" en verdere vervolg bla-bla. Opgestaan en rustig naar huis gegaan.

Hakken

 Het wil niet echt vandaag. Iedere afronding is een nwe opstart. Ik zal me bij het nekvel moeten pakken. Er moet en er zal hout gehakt worden vanmiddag, anders kan ik het deze week vergeten. Ik ken mezelf langer dan vandaag. Al gaat het met vijf minuten pauze na ieder blok. Lijkt me een ramp. Dus zover zal het wel niet komen.

Eurodelices

 Een begin gemaakt met het opdoen van ideeën voor de kerstmaaltijd. Tussen mijn kookboeken staat een reeks, waarin Europese topkoks hun favoriete gerechten presenteren. Dat leek me wel een aardig begin. Heb daar al vaker in geneusd en of het me toen opgevallen is, weet ik niet. Nu was het echter bijna storend. Ooit cadeau gehad, ziet het er veelbelovend uit. Beperkt je je tot de eerst 20-30 gerechten dan is het dat ook. Eén gerecht per 2 pagina's, foto's van voorbereidend werk en een grote plaat van het eindresultaat werkt smaakmakend in meerdere opzichten.

 Na 150 gerechten had ik echter iets van "Het lijkt allemaal wel hetzelfde". Eind jaren negentig, in de nadagen van de nouvelle cuisine, alles prachtig opgemaakt maar in een algemene indruk samengevat: alles anders en toch hetzelfde. Bedje, hoofdbestanddeel erop, wat groenten erom heen gedrapeerd en de saus artistiek er overheen gedruppeld. Of het nou Poon, Zeeduivel, Goudbrassem of Zonnevis was, zag je er niet aan af.

 Me door de koude voorgerechten en het vis-deel heen gewerkt. Ooit bij een zoektocht wat post-it's in de boeken geplakt. Typisch genoeg kwam ik ook nu op vrijwel dezelfde gerechten uit. Vijf-zes stuks per deel met iets van 150 gerechten. Als ik die er nou uitscheur en bij elkaar in een mapje doe, kan de rest bij het oudpapier en heb ik weer wat plaats om rondslingerende kookboeken op te bergen.

Omstemming

 Een dode rijker gaat het leven verder. Nog niet helemaal terug in m'n oude doen, maar ik kan er mee leven! Verder met waar het gisteren ophield toen het water weer een keertje onaangekondigd werd afgesloten. Punt achter de afwas en de aandacht naar buiten verleggen. Het idee hoeft vooralsnog niet op mijn enthousiasme te rekenen, maar ws komt dat er nog wel van.

 Hoe een stemming kan omslaan weet ik inmiddels wel. Neemt niet weg, dat het me blijft verbazen, hoe een gebeurtenis buiten je eigen leven je de touwtjes van het dagelijkse doen en laten uit je handen kan slaan. En niet alleen bij mij. Ook Mariana liep gisteren, nadat ze het bericht had gekregen, verdwaasd door huis en dorp en prevelde dingen als "Wat erg", "Niet fijn" en "Verschrikkelijk". Zij had het wat meer met de vrouw van de overledene te doen, denk ik, en ik met mezelf. Hoewel ik dat eerste niet zeker weet. We hebben het er nauwelijks over gehad. Waren het er wel over eens, dat we het condoleren beter een dagje konden uitstellen om ons niet teveel hooi op de vork te laden.

 Straks dus, nu eerst de dag. Tempo, richting en smaak terug vinden. Gelukkig weet ik tegenwoordig, dat de kans klein is, dat dit weken gaat duren. Het gaat nog wel op en neer de komende dagen met de sociale verplichtingen van vandaag en morgen. Aansluitend vrijwel dagelijks naar Sibiu, dat zal de zinnen voldoende weten te verzetten. Mocht dat niet lukken, dan hak ik het er wel uit in het weekeinde.

Programmatisch

 Haaaaaa, daar was Italië weer.. En toch is d'r iets vreemd aan de hand met dat Italiaanse interesse. In de 7 dagen dat ze er niet zijn geweest zijn er 40 blogberichten geplaats. Vier pageview per bericht is 160 pageviews in totaal. Maar nee, ook nu slecht 99. Waarbij ik aanneem, dat die ene gemiste een soort digitale hik is, waar deze toch ws robotachtige bezoeker wel vaker last van heeft. Het bezoek beperkt zich tot de eerst 25 berichten. Wat overeenkomt met één van de mogelijkheden die Blogger aanbiedt qua aantal berichten per pagina (10, 25, 50, 100).

 Ik heb dat aantal op 25 staan. Ook weleens teruggezet naar 10, maar dat had geen invloed op het Italiaanse interesse. Toch geloof ik niet, dat die 25 toeval zijn. Helemaal overtuigd ben ik niet, omdat bij een klein aantal blogbijdrages soms ook het aantal pageviews uit die hoek daalt. Zonder overigens enig aantoonbaar verband tussen de aantallen.

 Voor een robot is het interesse niet standaard genoeg maar dat het bezoek op een geprogrammeerde wijze gebeurt lijkt me haast zeker. Ook nu met het afbouwen. Niks makkelijker dan een programma het bezoek steeds een dag door te laten schuiven.

Vertroebeld

 De hele middag zijn hoofd en handen onafhankelijk van elkaar aan de slag geweest. Gelukkig voldoende domme doe-dingen in de aanbieding. Ken die hele man niet. Daar gaat het natuurlijk ook niet om. De pijn zit 'm in het feit, dat het je ieder moment kan overkomen. Je hoeft er niet voor in de rij te staan of een nummertje te trekken. Ook ziek-zijn is geen voorwaarde. Het kan gewoon onder de afwas gebeuren of in bad. 's Morgens vroeg of 's avonds laat. Bij het boodschappen doen of onder het koken.

 De hele mallemolen is weer op hol geslagen. Weekplanning door de war. Aanloop naar de Kerst verziekt. Kan verder niemand wat aan doen. Het is aan mij om mezelf hanteerbaar te houden. Helaas werkt dat niet als een schakelaar. Meer een kwestie van bezinken wat opgerakeld is. 'Klaren' heet dat bij de wijn. Weet niet hoe je dat bij een mens zou moeten noemen. Volgens mij dekt 'bezinken' de lading vrij aardig.

 Het grove spul zakt vrij snel terug naar de bodem. Wat blijft is een mistige waas, die maar langzaam uitzakt. Eigenlijk weet je nooit echt zeker of wat je ziet nu helder kunt noemen of net niet. Je weet het enkel 'in vergelijking met'. En gisteren was het zeker weten een stuk helderder dan vanmiddag. Morgen condoleren, woensdag de begrafenis. Dit geintje gaat de week wel halen, vrees ik.