Een koninkrijk zou ik er niet voor over hebben, niet in de laatste plaats, omdat er geen is, dat ik het mijne kan noemen, maar ik zou er serieus iets voor over hebben, als ik nu ergens aan de Adria op een terras zou kunnen genieten van het passeren van toeristen. Of ik aan de Kroatische of Italiaanse kant zou willen zitten, daar moet ik nog ff over nadenken, maar heerlijk onder een parasol, koud wijntje, uitzicht over de zee, de bekende zee- resp. havenlucht in mijn neus met altijd die neiging naar rotte vis, omringt door autochtonen op leeftijd en onderhouden door het gebrek aan smaak dat de meeste passanten tentoon spreiden.
Een goed boek onder handbereik net zo als de mini en de foon. Niet belangrijk of ik er gebruik van maak, maar de mogelijkheid is aanwezig. Turend heel geleidelijk de werkelijkheid aan zichzelf overlaten en me terugtrekken in mezelf. Ik krijg het al warm van het idee. Aangenaam warm. Aangenaam idee. Wanneer kan ik vertrekken? Wanneer kan ik er zijn? En als ik er ben, wat dan? Dan ben ik bezig met de honden, de tuin, de verbouwing en wat er verder nog allemaal te realiseren valt. Schijnbaar is het makkelijker om bezig te zijn met wat je niet hebt, dan je te beperken tot wat je wel hebt.
Nog een jaar, misschien twee en dan kan ik nagaan of het anders is, als de plek van vertrek en terugkeer is zoals ie zou moeten zijn en je je daar dus niet (meer) mee bezig hoeft te houden. Zou voor het eerst zijn sinds 1994. Het moment waarop ik naar de OudeGracht verhuisde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten