Met de aan de dood ontsnapte pup naar Sibiu voor z'n derde vaccinatie. Prettig dat het zover is gekomen. Beestje niet blij, want net als alle andere pups en honden geen autotraining gehad, want geen noodzaak om naar een uitlaatplek te rijden of op zondag naar het bos te gaan. En bovendien sleep ik ze niet overal mee naar toe, waar ik heen ga. Geen voer dus in de ochtend, want dat had ik in Sibiu kunnen opvegen. Nu gelukkig 'alleen maar' een berg kwijl en uitgekotst gel-achtig vocht. Arm beestje.
Maar dat terzijde. Op de heenweg viel het me nog niet zo op, maar op de terugweg was het onmiskenbaar. Dat gevoel van vrede hebben met de plek waar ik verblijf. Het is nog steeds geen vanzelfsprekendheid. Gelukkig maar. De groene heuvels. De sneeuwloze Karpaten op de achtergrond. Hier en daar een kudde schapen. Zeeën met ruimte. Warme kleuren. Een aangenaam zonnetje. Een gevoel wat ik in Frankrijk maar heel kort gekend heb en hier eigenlijk vanaf het eerste moment aanwezig is.
Ik zak dan onwillekeurig wat verder onderuit achter het stuur. Mishandel het gaspedaal minder en moet opletten, dat de aandacht niet compleet verschuift van weg naar omgeving. Ik zou dan kunnen gaan gillen "Het is hier fantastisch!", maar zo ben ik niet. Ik laat mijn blik over de velden en heuvels glijden en voel een aangename warmte van binnen uit opwellen. Mag ook wel, want qua temperatuur zit we nog steeds ver beneden wat ik als normaal zou beschouwen. Met 17º zitten we rondom het middaguur op de helft van wat zou kunnen. Maar de zon schijnt, dat is belangrijker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten