Na de nachtronde met de honden gisteravond de bouw beklommen. Een vrijwel wolkenloze heldere nacht met volle maan. Indrukwekkend. Niet die maan maar de bouwplaats. Een oud gevoel. Ken dat sinds de OudeGracht. Een intense tevredenheid door midden in een proces te staan. Snuffelend aan de belofte van wat komen gaat, het moet worden. Je staat er letterlijk en figuurlijk midden in. Iets dat straks, als het klaar is, niet meer mogelijk is.
Zicht van 360º, alleen, het dorp aan mijn voeten en het universum boven mijn hoofd. Klein en groot tegelijk. Het voelde machtig. Wat niet kon voorkomen, dat de vrg door mijn hoofd schoot voor wie ik het allemaal doe. Niet voor de eerste keer. Spreek je zoiets uit, dan is er altijd wel weer zo'n snuggerhans, die met kinderen op de proppen meent te moeten komen. Geen van ons vijven is in het ouderlijk huis blijven wonen. So?
Deze plek gaat niet alleen mij maar ook mijn kinderen overleven, als ik ze gehad had. Het heeft iets voor de eeuwigheid in menselijke termen gedacht. Toch die neiging om iets neer te zetten cq achter te laten? De heuvels achter het huis lagen er in het licht van de maan mooi bij. Een prachtige schakering van grijstinten. Het gehuil van een wolf ergens in de verte zou hebben gepast. Me uitgestrekt op wat straks de vloer onder het schuurdak zal zijn. Muggen zoemden voorbij. Had zo uren kunnen blijven liggen. Mijmerend over de eindigheid van het oneindige. Glaasje vergeten. Een kampvuur miste. Het was te fris. 3,5 meter boven de grond drong de kou ongehinderd richting mijn botten. Het bed leek me toch een beter idee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten