Het is fascinerend, bedacht ik me in de afgelopen dagen, om te zien hoe traag maar gestaag een herstelproces functioneert. Inmiddels bijna elf jaar geleden en nog steeds zijn er kreukels, die ineens glad trekken. Menig vrouw zou willen, dat het met rimpels ook zo zou werken. Enerzijds wen je aan verloren gewoontes, instellingen, benaderingen, etc. Anderzijds blijven momenten voorbij komen waarin ineens weer aanwezig is, wat verloren gewaand was. Van een herstelde nachtrust tot het ontspannen achter het stuur zitten. Van de rust voor een verloren moment tot het voorzichtig maken van toekomstplannen.
Het is geen kwestie van dagelijks scoren, maar op het moment gaat het voor mijn gevoel sneller dan het in de jaren vooraf heeft gedaan. Het is alsof na de reconstructie van de grove structuur nu de details op hun plek vallen. Krijg ik straks een seintje als ook het laatste restje verleden rommel opgeruimd is? Je kunt tenslotte niet de hele dag bezig zijn met in de gaten houden of iets echt nwe is of in feite het restauratieve resultaat van jaren stug doorgaan.
Maar heus. Zou er ooit een moment komen, waarop ik het gevoel heb/krijg, dat het laatste duppie op z'n oude plek is teruggekeerd? Zou vergelijkbaar moeten zijn met het bereiken van een bergtop uit een richting, dat je boven aangekomen pas ten volle van de pracht van het uitzicht kunt genieten. De hoek om èn dan BINGO! Zoiets en dan een goeie fles champagne koud hebben liggen. Heb ik die nog?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten