Zo'n dag als vandaag heeft iets nostalgisch. De rust laat je reflecteren. En wat is eenvoudiger dan in je eigen verleden duiken? Frankrijk kwam voorbij, Utrecht, Parijs en vanavond zelfs mijn middelbare school. Nou, dan moet er toch iets goed mis zijn in die bovenkamer, want wat heb ik nou met mijn middelbare schooltijd? Niks is daar nog een overdrijving van de omvang voor. Maar toch dat stomme Eijkhagen college in mijn hoofd. Namen van klasgenoten fietsen voorbij zoals vroeger de intro van 'Achter het nieuws'. Kom ik in de leeftijd, dat ik gevoelig word voor herinneringen en dus reünie-potentie ontwikkel? Mag hopen van niet.
Een chronologisch retroperspectief. Vannacht de lagere school en dan? Ergens in de 4e of 5e klas en eerder geeft mijn harde schijf enkel nog error's. Hoe oud moet ik worden om mijn eerste levensjaren helder voor mijn geestesoog te krijgen? Wil ik dat wel? Heb ik daar iets in te willen? 85 worden en eindelijk ook doordringen in die eerste 8 of 9 levensjaren. Voer voor psychologen. Daar hebben zich al een paar mee bezig gehouden, maar zonder resultaat. Niet dat ik daar om gevraagd had. Op de een of andere manier weet men blijkbaar niks anders te verzinnen dan op gesloten deuren bonken.
En nu kan ik wel de geïjkte paden betreden, die wel steeds aangeduid maar nooit uitgesproken worden, maar mijn fantasie bewaar ik liever voor echte verhalen. Ws heb ik zo'n heerlijke eerste jaren gehad, dat er niks de moeite van het herinneren waard is geweest. Wat je je herinnert, zijn tenslotte de momenten die schuren. Niet de pijn en de ellende, die vergeet je rap, maar wel de naakte feiten. Het leven begint met het eerste blauwtje en andersoortige tegenwerking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten