De poffertjes moeten nog, de rest is gedaan op het afbakken van de broden na over een minuut of tien. Bovendien een soort champignon-goulash gemaakt van de weide-champignons, die Mariana gisteren van de man kreeg, die iedere dag de dieren van het dorp onder zijn hoede neemt. Je moet iets, als je een hele dag achter al die konten aan loopt.
Kortom de vooruitgeziene keukendag. Daar ook werkelijk nauwelijks uit gekomen. Waarom kan ik daar niet tevreden mee zijn, als dat mijn dagen zou vullen. Het idee, daar iedere dag mee bezig te zijn, maakt er snel een moetje van. Was niet voor niks, dat ik in Frankrijk het aanschuiven tot drie dagen per week beperkt heb gehouden. Het is ook de enige reden, waarom ik het idee van een (klein) restaurant bestieren, nooit verder dan het 'idee' heb laten komen. Ja, en die table d'hôtes dan.
Ik zou, denk ik, meer lol aan het hebben van een professionele keuken beleven met al z'n mogelijkheden, dan aan het feitelijke gebruik ervan. Laat staan 5 of 6 dagen per week erin aan de slag zijn voor anderen. Eén van de vele dubbelheden in mijn leven. Het moet vooral vrijblijvend en afwisselend zijn en omdat zelfs de meest uitgebreide afwisseling bij voldoende lange duur in herhaling zal vallen, is het in feite een onmogelijk verlangen. Waarbij ook nog weer een keertje komt, om het niet te eenvoudig te maken, dat ik geen behoefte heb aan voortdurend nwe dingen. Maar daar loopt 'doen' en 'genieten' al door elkaar en in feite voor elkaars voeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten