Anna

 Klein (145cm). Krom. Gebocheld. En oud (92). Vriendin van Mariana's moeder, die bij leven nu iets van 84 of 85 zou zijn geweest. Niet zolang voor haar dood raakten ze nog ff stevig gebrouilleerd over geld. Geld lenen (iets wat hier met grote regelmaat wordt gedaan) en achteraf had Anna de overtuiging dat Mariana's moeder meer terug wilde hebben, dan ze uitgeleend had. Wat, by the way, niet het geval was. Mariana's moeder en geld, daar was nooit discussie nodig.

 Maar goed. We zijn inmiddels bijna twee jaar verder en Anna heeft zich onlangs in haar hoofd gezet, dat ze gaat sterven. Of het de lichamelijke kwaaltjes zijn of het alleen zijn of beide, weet ik niet. Maar het gaat ver. Vanavond moest ik bij haar komen (met Mariana anders werkt dat qua begrip niet) en kreeg ik haar spaarpot in bewaring. Geld opzij gelegd voor stookhout. Een knap bedrag als je het helemaal in hout zou omzetten, maar Anna verbruikt in haar eentje in die ene kamer, waar ze vrijwel permanent verblijft, een veelvoud van het hout, dat wij in de tegelkachel opstoken. Ook nu brandde haar (tegel)kachel.

 Achterliggend idee is dat één van haar kleinkinderen, die tijdelijk bij haar heeft gewoond en inmiddels uit de gratie ligt, weet zou kunnen hebben van het geld en de plek waar het verstopt lag. Ja, het ligt dan wel niet onder een oude matras, maar men verstopt hier z'n flappen. Deed Mariana's moeder ook. Mocht ze niet dood gaan, dan komt ze bij mij als ze geld nodig heeft voor hout. Vertrekt ze wel, moet ik de contanten aan haar zoon geven.

 Praktische zaken. Makkelijk te regelen. Vereerd voor het vertrouwen. Moeilijker wordt het met haar angst om alleen te zijn. Alleen te zijn als ze overlijdt, want het gewone alleen zijn kent ze al tientallen jaren. Mariana fungeert een beetje als surrogaat dochter. Heeft daar tot op zekere hoogte ook de tijd voor, maar hoever ga je daarin? Da's gelukkig geen vrg voor mij.