Het plenst alweer meer dan een uur. Het verbaasd nog steeds, maar daar is het ook mee gezegd. Als een mug. Je hoort haar (meestal) zoemen, slaat eens een slag in de lucht en besteedt er verder zo min mogelijk aandacht aan. Ontkennen is onmogelijk. Ontwijken lukt soms.
Het dak vordert. De tuin verzuipt. Het gras is onzomers groen. Ik heb er spijt van geen rijst aangeplant te hebben. Het zicht op al het hout, dat steeds weer in de regen, ligt doet bijna pijn. Oud hout. Nieuw hout. Bouwhout. Brandhout. Stookhout. Hout houdt niet van regen. Zeker niet als het op elkaar gestapeld in het gras ligt.
Had ik een dergelijk beroerde zomer kunnen voorzien? 'Tuurlijk niet. Toch wringt het. Waar ze ontstaan is net zo onvoorspelbaar als het weer, maar dat hier problemen van komen staat als een paal boven het ruimschoots neerplenzende water. Op steeds meer plekken kun je bootje varen. Beken zijn rivieren geworden. Rivieren zijn veranderd in kolkende watermassa's, die vooralsnog binnen de betonnen dijkwanden blijven. Een overblijfsel uit de tijd, dat hier alles een keer echt onder water heeft gestaan. Wat nou ook het geval zou zijn, waren die dijk- cq damwanden er niet geweest. En de buffermeren, etc. Zo geheel onbekend met nattigheid zijn ze dus niet. Het uitzonderlijke van nu is de lange duur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten