De dood is (helaas) nog springlevend. Minder overweldigend, meer vanuit het geniep maar bepaald niet afwezig. Minder paniek, meer iets van 'Jammer dan' en 'Te vroeg'. Dat laatste zal het altijd wel blijven. Afgezet tegen mijn medeklasgenoot op de middelbare school of afgelopen dagen nog iemand hier, die door een wesp naar het eeuwige werd geholpen, valt dat gezien mijn jaarringen wel mee. Anders is het met wat ik me allemaal bedacht had in mijn leven in z'n algemeen en bij de derde doorstart in het bijzonder. Daar is een hoop niet, nog niet van gerealiseerd en natuurlijk de niet-opgeruimde ballast uit het verleden niet te vergeten.
Misschien koester ik dat ook wel, dat in de steigers staan, want indien 'Af' wat dan? Na het bereiken van de top rest enkel afdalen. Wat zou dat hier betekenen? Een beetje schoffelen in de eindelijk bedwongen tuin? Met boek en versnapering van onder een parasol genieten van het achteruitzicht? Fietsend en wandelend in de directe omgeving, zonder ander doel dan de voortbeweging? Een balletje slaan? Met kapla aan de slag? Europa ontdekken tot in de meest verborgen uithoeken? Foto's digitaliseren en tot boeken verwerken?
Over boeken maken gesproken .... d'r ligt er al een blogversie mndn te wachten op de laatste stap. Valt dat onder 'ballast' of gewenst freewheelen? Ik word hier zenuwachtig van. Opgejaagd. Het lijkt verdacht veel op wakker worden in de ochtend en bedolven worden onder wat allemaal nog moet en allang gebeurd had kunnen zijn. Maar dan in de versie met 'kunnen' en 'zou het er ooit wel van komen'. Niet het goede uitgangspunt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten