Niet juichend mijn bed uitgesprongen. D'r zit nog steeds iets van een domper op het bestaan. Kauwgumachtige toestanden in denken en doen. Opeengepropte tijd. Ingedikt. Verstijfd. Bij het oplopen van de heuvel had ik het gevoel, dat ik het net een uur tevoren gedaan had en het niet een dag geleden was, dat ik die route naar boven geglibberd ben. Het kostte ff om daar de dag weer tussen te krijgen.
Omringd door tamelijk dichte mist had ik d'r zo een warrig verhaal bij kunnen verzinnen. Me nu beperkt tot het beluisteren van de extreme stilte. Weinig te zien, niks te horen. Honden verdwenen. Alleen. Een mooi moment voor een openbaring. Is er niet van gekomen. De sirene van een ambulance doorsneed de stilte. De honden kwamen van twee kanten aangerend. Actie. De dag wil aandacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten