Pizza bakken ....
Met grote regelmaat gedaan in Frankrijk, maar nooit het deeg gemaakt. Dat kocht ik, zoals je er alle deegsoorten kant en klaar kunt kopen per portie of al uitgerold, rond of vierkant. Nu hebben we hier twee Franse hypermarché's maar die doen daar in hun aanbod niet aan. De onlangs geïnstalleerde deur in de nieuw 'gerestaureerde' broodoven leek me een uitgelezen moment om het deeg voor een paar pizza's eindelijk eens zelf te kneden.
Bloem, gist, water, zout, olijfolie .... had ik zo ingeschat. Een beetje suiker voor de gist en mijn inschatting klopte, maar, ik had het kunnen verwachten, de wereld van de pizza zit apart in elkaar. De echte pizza komt uit Napoli, Napels dus en is 'beschermd', zoals onlangs ook met de Choucroute d'Elzas is gebeurd. Buiten Napels mag een pizza dus geen Napolitaanse pizza heten. Je mag 'm wel maken, als je beschikt over een houtoven, recepten kun je moeilijk geheim houden, behalve bij Coca cola dan, maar niet zo noemen.
En dan heb je nog de variant uit Rome, met de flinterdunne bodem, die mijn voorkeur zou genieten, als ik 'm zou weten te maken. Die Italiaanse recepten beginnen met een hoop water en passen daar de bloem op aan, gebruiken nauwelijks gist en leveren genoeg deeg op voor een pizza of 12. Dat was me teveel en te ingewikkeld voor de eerste keer. Dus het maar bij een soort basis gehouden èn gebruik gemaakt van een deegroller .... een doodzonde in de Napolitaanse pizzakeuken. Maar het resultaat was veel belovend voor de toekomst. De oven mag/moet warmer, meer vuur bevatten, zelfs als ik voor de Romeinse variant ga. Toch maar eens met die 1,7 ltr water beginnen??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten