Morgen weer herdenken. Zes weken geleden dat een jonge(re) collega van Mariana werd begraven. Het is goed, dit soort momenten. Maar om om half elf morgenochtend weer aan de voorspelbare maaltijd te zitten, is minder.
Wordt je geleefd? Nee, niet echt. Maar zoals met veel, bijna alles hier, gebeurt het zonder veel planning. In dit geval zijn het gelukkig nog een paar dagen vooraf, dat je een seintje in de vorm van een uitnodiging ontvangt. Met andere zaken, zoals paddenstoelen, komt het dichter in de buurt van een overval. Ineens zit je met tig kilo cantharellen en moet je in de benen om ze te verwerken. Of bouwmaterialen, die de dag voordat ze nodig zijn besteld worden en waar je dan vervolgens (als je geluk hebt 'slechts') een week op moet wachten. En zo is er meer.
Je gaat niet ergens achteraan, als je het nodig hebt dan wel er zin in hebt. Nee, je grijpt met twee handen aan, wat je kunt krijgen en bedenkt vervolgens pas wat je er mee kunt doen tot het moment, dat je het gaat gebruiken. Een ingesleten mechanisme uit de slechtere, communistische tijden. In zo'n systeem is de dood nauwelijks een verstoring te noemen. Ja, persoonlijk natuurlijk, voor de direct betrokkenen, maar niet als activiteit voor de gemeenschap. Dood betekent condoleren, bij elkaar zitten, praten, drinken, eten, afscheid en herdenken. Daar maak je gewoon tijd voor. Daar denk je niet eens over na. De rest wacht maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten