In een pauze van het spelen op het meest irritante level van Dishonored_2 (Grand Palace) bedacht ik me, dat ik uren bezig ben geweest en géén seconde ook maar iets gedacht heb wat niet direct en uitsluitend op de voortgang van het spel betrekking had. Het is het effect wat ik decennia, het blijft raar klinken dat grossieren in jaren, geleden in amusumentshallen heb gezocht of, minder geldverslindend, achter een flipperkast. Alles uit kunnen schakelen. Rust, mn in het hoofd. Schijnbaar is het weer ff nodig.
Nu heb je rust in meerdere soorten en maten. Het is bijvoorbeeld niet de rust, die je tijdens een lange wandeling kunt ervaren. Als je in een soort kadans weet te komen en je gedachten zelf hun weg zoeken met vaak wonderlijk resultaat. Nee, nu is het meer alles compleet afblokken en enkel de spel-gerelateerde hersenactiviteit doorgang verschaffen. Misschien dat daarom de tussenliggende nachten zo druk kunnen zijn als niks meer wordt tegengehouden. Ach, gelul. Zondag. Wassen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten