Ongeveer 18 jaar loop ik inmiddels tweemaal per dag een ronde met honden. Dat zijn dik 13.000 rondjes. In die tijd is het zelden, zeg minder dan de vingers van één hand voorgekomen, dat ik doornat ben geworden. Vanavond was zo'n keer. Dank mijn laarzen waren de sokken nog grotendeels droog, maar de rest had ik net zo goed niet aan kunnen hebben. Ik had de grijze lucht wel gezien en ken de heftigheid waarmee de buien hier neer kunnen komen, maar de snelheid waarmee het boven mij zou hangen onderschat.
Waren de dames niet achter een stel reeën aan gegaan en had ik niet op hen staan wachten, was het misschien net goed gegaan of alleen pech op de laatste tientallen meters geweest. Nu was ik halverwege toen de eerste druppels vielen en kon ik met een korte sprint net wegduiken onder de bomen voordat het losbarstte. En dat laatste op een manier, dat het bladerdek van die halfhoge bomen de illusie van bescherming maar een minuut of wat wisten vol te houden. Het verschil tussen schuilen en lopen was te klein om te blijven staan. Inmiddels waren ook de honden gearriveerd, die zich dan zo heerlijk droog kunnen schudden. Om jaloers op te worden.
Gezamelijk door de alsmaar met kracht neerplenzende regen huiswaarts getogen. Met de poort in het zicht hield de regen het (ik zou bijna zeggen natuurlijk) grotendeels voor gezien. Waar de honden zich voor de zoveelste keer uitschudden, heb ik me de natte zooi van het lijf getrokken, me afgedroogd en andere kleren aangetrokken. Hopelijk was het dat weer voor een paar jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten