Het is zo'n moment, waarop het je het wel prettig zou vinden, als tegen je aan zou worden geluld. Niet te serieus. Afstand, geen betrokkenheid. Weet gewoon ff zelf niks te bedenken, dat zou dus aangedragen moeten worden. Iets waar weinig voor nodig is, heeft de ervaring geleerd. Òf ik laat de woordenstroom over me heen gaan òf ik haak in. Beide gevallen bevallen.
Het is vergelijkbaar met aan de bar hangen. Dat doe je niet, als je niet gestoord wilt worden. Zeker op de stamhoek, zelfs na al die jaren. Nu lijkt het alsof ik naar Utrecht verlang, wat niet het geval is, hoewel ik er wel graag ff naar toe zou willen. Drie of vier dagen per jaar zijn voldoende om geen afbreuk te doen aan de goede gevoelens, die ik er in 25 jaar heb verzameld. Maar dat is slechts één plek. En ik moet bekennen dat dit soort bezoekbehoefte pas begint bij Utrecht. Die jaren daarvoor werkt dat anders.
Maar na Utrecht hebben we meer, mn. Frankrijk. De bekende plekken en qua verblijf in combinatie met herinnering is daar natuurlijk Toulouse. Lijkt me meer dan aardig om daar weer een keertje rond te lopen. Nee, niet Parijs. Parijs is, zoals volgens mij al een keer gezegd, hors categorie. Parijs was er al in Utrecht. Utrecht heeft Parijs mogelijk gemaakt. En Parijs heeft hetzelfde met Utrecht gedaan.
Parijs, Amsterdam, Barcelona, Rome en de hele nog te ontdekken wachtlijst. En dan niet de touristenplekken. God bewaar me. Nee, de bistro twee straathoeken verwijderd van de Place de Vosges en geen buitenlandse kip te bekennen. Dat zijn de momenten die blijven hangen en ze zijn er overal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten